Onaf

Collega Bert Keizer schrijft in zijn column (MC 25/2011: 1572) over problematische dokters: dokters die een euthanasieverzoek afwijzen bij patiënten die levensmoe, depressief of beginnend dement zijn.

Hoewel ik zeker begrip heb voor de moeilijke situatie van deze patiënten, heb ik toch wat moeite met het standpunt van Keizer. Ook ik ben zo’n ‘problematische dokter’, en niet omdat ik ‘een onthutsend gebrek aan kennis’ heb.

Ik heb weloverwogen euthanasieverzoeken ingewilligd van patiënten aan het einde van hun leven, waarbij voor mij invoelbaar sprake was van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Ook ik ben echter niet bereid om euthanasie uit te voeren bij een patiënt die levensmoe, depressief of beginnend dement is.

Het is immers niet alleen van belang dat ik de SCEN-arts en toetsingscommissie ervan kan overtuigen dat ik aan alle zorgvuldigheidscriteria heb voldaan. Ik moet er vooral ook zelf van overtuigd zijn dat mijn handelen volkomen juist is. En voor mij betekent dit dat ik striktere criteria hanteer dan de wet.

Laten we vooral niet vergeten dat euthanasie geen normaal medisch handelen is en dat er geen recht bestaat op euthanasie. En het feit dat ik in sommige situaties wel en in andere niet bereid ben tot het uitvoeren van euthanasie, maakt me nog geen problematische dokter. Het wordt pas problematisch als ik niet open en eerlijk met mijn patiënten kan communiceren over euthanasie en hoe ik hier zelf in sta.

Herten, juni 2011

Daisy Janssen, specialist ouderengeneeskunde

• Meer brieven