Gun patiënt zijn einde (2)

Ambulancemedewerker Van Engelen snijdt een belangrijk probleem aan (MC 23/2011: 1470). Vaak is van een patiënt niet bekend wat zijn wensen zijn over behandelbeperkingen. Stervensbegeleider is een rol die de huisarts op zich moet nemen. Om het ongewest insturen en/of reanimeren van evident terminale patiënten te voorkomen, schieten we echter ook op een ander punt tekort: het op tijd voeren van een gesprek over wat een patiënt wil bij een situatie waarin gereanimeerd moet worden. Ik hoor vaak van collega’s dat patiënten niet goed weten wat een reanimatie of een verblijf op de ic inhoudt. Maar het is onze taak om mensen zodanig te informeren dat zij een weloverwogen keuze kunnen maken.

In het ziekenhuis is het gebruikelijk dat bij opname het ‘codeformulier’ wordt ingevuld na een gesprek met de patiënt. Regelmatig gebeurt dit niet door tijdgebrek. Bij mijn weten bestaat zo’n formulier in huisartsinformatiesystemen niet eens. Wat is erop tegen om dit onderwerp met onze patiënten te bespreken als het nog goed met ze gaat?

Patiënten zijn vaker dan we denken in staat om te accepteren dat het einde nadert. Als stervensbegeleider is het dan aan ons om te laten zien dat we in de thuissituatie pijn en benauwdheid effectief kunnen bestrijden, zodat de patiënt daarvoor niet naar het ziekenhuis hoeft.

Hoorn, juni 2011

Daan Eijking, aios huisartsgeneeskunde