Gun patiënt zijn einde (3)

Erik van Engelen schrijft een noodkreet vanuit de ambulancewereld (MC 23/2011: 1470). Ik ben 35 jaar huisarts in Amsterdam-Zuid. Wekelijks bezoek ik oude mensen die graag een natuurlijke dood willen sterven.

‘Bel nooit 112’, adviseer ik partners en/of kinderen van ouderen die aan het einde van het leven staan, voor wie het soms lijkt alsof de dood hen vergeten is.

Het is voor een (huis)arts aan het bed van een hoogbejaarde makkelijker de ambulance te bellen dan dit juist niet te doen! We moeten het lijden niet rekken en zeker niet waar dat niet nodig is. Een snufje morfine tegen de benauwdheid kan beter zijn dan een antibioticum.

Voorbeeld: een 90-jarige die al heel lang en veel klaagde over de zwaarte van het leven kreeg plotseling een ileus veroorzaakt door een coloncarcinoom. Rustig afwachten was mijn advies, ik zal er zijn. Ze was het met me eens, maar na overleg met een vriendin wilde ze toch een operatie. Er was weinig tijd en een spoedoperatie volgde. Een week later was ze weer thuis. Twee weken later begint ze weer over euthanasie….

We worden met z’n allen steeds ouder. Ik betwijfel ten zeerste of dat een goede ontwikkeling is. Wij huisartsen worden bedolven onder die hoogbejaarden en hun multipathologie en polifarmacie en hun ellende…

Via de NVVE kan men een halskettinkje krijgen waarop staat: ‘u mag mij niet reanimeren’.

Amsterdam, juni 2011

P.W. Postma, huisarts