Veilige behandelomgeving voor PTSS (1)

De uitspraak van het Centraal Tuchtcollege over de vraag of een 13-jarig meisje uit Afghanistan in haar eigen land kan worden behandeld voor haar posttraumatische stressstoornis (PTSS), is teleurstellend (MC 20/2011: 1254). De behandelende artsen hebben aangegeven dat de behandeling ‘plaats moet vinden in een veilige en vertrouwenwekkende omgeving’. Als het om Afghanistan gaat, mag je daaraan twijfelen en is nader onderzoek nodig. Precies zoals het regionaal tuchtcollege oordeelde.

Positief in de uitspraak is echter dat het Centraal Tuchtcollege heeft onderstreept dat er een veilige omgeving nodig is om PTSS te behandelen. Dit wordt in BMA-rapporten regelmatig in twijfel getrokken. De achtergrond hiervan is waarschijnlijk dat in een interne werkafspraak van de BMA staat: ‘Het ontberen van een basisgevoel van veiligheid wordt door een aantal behandelaren beschouwd als een te beperkende factor. Anderen zijn de mening toegedaan dat bij angststoornissen, waaronder ook PTSS valt, blootstelling aan triggerende factoren juist een onderdeel van de behandeling is.’

Het tuchtcollege stelt verder dat het ‘voorkeur had verdiend indien de arts sterker had doen uitkomen dat voor de effectiviteit van de behandeling van klaagster een veilige omgeving nodig is en dat zij de twijfel daarover niet kan wegnemen omdat zij niet kan beoordelen of Afghanistan een veilige omgeving voor klaagster is’. De vraag komt dus bij de IND: Is Afghanistan veilig genoeg om dit 13-jarige meisje te behandelen voor PTSS? Ik vrees dat het antwoord ja zal zijn.

Het Centraal Tuchtcollege vond ook dat de dokter dit niet hoefde te onderzoeken. Zij gaf de voorkeur aan het vragen van bijzondere aandacht. Crul en Rijksen hebben gelijk als zij zeggen: ‘bij een veilige behandelplaats voor PTSS hebben we toch niet direct Afghanistan voor ogen’. De BMA-collega moet gewoon zeggen: nee, PTSS-behandeling lukt daar niet.

Ruinen, mei 2011

C.J. Laban, psychiater