PreventieConsult in de start-blokken

Het nieuwe PreventieConsult helpt bij het snel en efficiënt uitfilteren van risicopatiënten.

Toch bekruipt mij een onaangenaam gevoel dat dit een steeds groter onderdeel van het huisartsenwerk gaat worden en dat andere kernwaarden worden gemarginaliseerd.

Ons handelen wordt steeds meer bepaald door protocollen en regels. Als we iets niet zelf direct oplossen dan snel doorverwijzen. De patiënt moet zich laten gidsen door consumentensurveys en zorgkaarten, waarbij het weer van zijn polis afhangt of de behandeling vergoed wordt.

Het medicaliseren van het normale leven schrijdt ook voort en niet alleen met de invoering van het PreventieConsult. Scholieren worden gescreend op hun houding en prestaties, sporters worden bespied door behandelgrage hulpverleners.

Het NHG moest opschieten met zijn standaard, anders werden ze ingehaald door andere marktpartijen, lees ik (MC 9/2011: 514).

Er wordt ook niet meer gesproken over ‘patiënt’ maar over ‘cliënt’; dat zou beter zijn. Patiënt wil je namelijk niet blijven, cliënt wel. Maar is de patiënt hiermee gebaat?

Ieder kent in zijn praktijk patiënten die vermalen worden door de medische molens waarvan de raderen steeds minder een samenhang lijken te vormen. Kan een verstuikte enkel ook nog overgaan zonder röntgenfoto en fysiotherapie? Kan een muggenbult ook zonder zalfje of pilletje verdwijnen?

Laten we blijven kijken naar de hele patiënt, in zijn context, met zijn geschiedenis, omstandigheden en eigenaardigheden. Uiteindelijk moet het doel toch zijn dat we ernaar streven mensen zo zelfredzaam en onafhankelijk mogelijk te maken. Dus pleit ik ervoor om als huisarts de integrale onderdelen gezins- en levensloopgeneeskunde de aandacht te blijven geven die ze verdienen.

Hoevelaken, maart 2011

Martin Beeres, huisarts

• Meer brieven