Meelopen met de professor

In dit Praktijkperikel wordt een mooie beschrijving gegeven van een geneeskundestudent die een dagje meeloopt met een professor op een polikliniek (MC 47/2010: 2553). Twee dingen vallen mij in.

Hoogleraar worden heeft te maken met onderzoek en ambitie. Dat kan alleen als je niet te veel last hebt van emoties, want die leiden af en kosten tijd.

Ik ben bang dat de gezondheidszorg steeds meer wordt beheerst door digitale registratie, zoveel mogelijk vastleggen en meten en een strakke planning. Zonder goed vastleggen krijg je geen geld en ben je juridisch kwetsbaar. De patiënt met zijn ziekte staat voorop en de emoties komen pas aan bod als er tijd voor is. En dat is er meestal niet.

Als het zo doorgaat, wordt het steeds minder leuk om dokter te zijn. Wie zich niet schikt in het systeem valt af of uit. Het klinkt een beetje somber, maar hoe krijgen we de menselijkheid weer terug?

Amstelveen, december 2010

R.E. Thieme, psychiater