Giftige soepgroenten

Op onze verre groepsreizen vertel ik altijd meteen dat ik huisarts ben. Het is tenslotte een eerbaar beroep, uitleg is verder overbodig en ik weet toch bij voorbaat al dat er een beroep op mij zal worden gedaan.

Zo was ik een keer met een groep op stap in Ecuador. Een van de vrouwen in het gezelschap had haar man thuis gelaten, want het huwelijk was – je wordt op reis snel vertrouwelijk – bar en boos. Maar ze kreeg telefoon van haar man met de alarmerende boodschap dat hun dochter was opgenomen met een zeer ernstige exacerbatie van de ziekte van Crohn. Hij liet het aan haar over of zij naar huis wilde komen. Mevrouw vertrouwde hem voor geen stuiver. En zo stond ik even later in een telefooncel met de behandelend arts in het Rotterdamse ziekenhuis te praten. Het bleek reuze mee te vallen, zij hoefde niet terug te komen. Later is het echtpaar gescheiden.

Op een andere reis, naar Tibet, waren we de ene dag nog op zeehoogte in China en de volgende dag zaten we op vierduizend meter in Lhasa. Dat heeft een deel van het gezelschap geweten: doodziek door de hoogte werden zij wakker. Ik had Diamox en dexamethason meegenomen in grote hoeveelheden. Het hielp wonderbaarlijk.

Het gezelschap was me dankbaar, maar dat weerhield sommigen er niet van om een paar dagen later in een kliniek, waar men door polsjes voelen de Tibetaanse natuurgeneeswijze uitlegde, voor honderden euro’s aan kruiden te kopen. Een van de kopers had zijn zoon meegenomen, een echte wetenschapper aan een Amerikaanse universiteit. Die was natuurlijk ronduit tegen die giftige soepgroenten. Ik kon vervolgens in de ruzie bemiddelen, wat als resultaat opleverde dat pa die kruiden eerst zou laten analyseren in Nederland alvorens ze te verorberen. Of dat er ooit van is gekomen, weet ik helaas niet.

Ziekenhuizen bezoek je ook op reis; altijd is er wel iemand die een doodsmak maakt. En wat dan steeds opvalt is de troep, de ruïneuze toestand van de gebouwen, het ontbreken van privacy en de artsen die niet gehinderd worden door hun kennis van het Engels. Maar hun diagnostiek klopt altijd en met de voorgestelde maatregelen kon ik steeds volledig akkoord gaan. Zo kreeg ooit een zeer vervelende reisgenote pijn op de borst. Naar een ziekenhuis gaan vond ze niet nodig, en toch ook weer wel. Ik kreeg al visioenen dat als ze niet ging, zij de volgende dag koud in bed zou liggen. Dus een taxi besteld en hop naar het ziekenhuis. Wij gingen ondertussen met de bus driehonderd kilometer verder. De volgende dag meldde de vrouw zich weer. Er was niets aan de hand geweest en zij had er zwaar de pest in, want de taxireis van driehonderd kilometer had ze zelf moeten betalen. Had ik het weer gedaan….
Misschien is het verstandiger om bij aanvang van de reis te zeggen dat je belastinginspecteur bent. Blijft iedereen uit je buurt.

Hans Hilbink huisarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand?