Tsunami

Op 23 december 2004 vlogen we naar Medan op Noord-Sumatra voor familiebezoek en vakantie. In de vroege ochtend van 26 december werden we grof wakker geschud door een zeer zware aardbeving, waarvan het epicentrum in Banda Aceh lag, slechts 350 kilometer bij ons vandaan. We voelden ons machteloos en hulpeloos bij het zien van de beelden op CNN. We huilden, iedereen huilde.

Een dag later, bij een bezoek aan een klein Chinees ziekenhuisje met honderd bedden in Medan, zag ik overlevenden uit Aceh binnenkomen met de tsunamimodder op hun lijf. Plotseling was het heel dichtbij. En wat deed ik daar? Was ik een toerist? Een goedverzekerde bezoeker uit Nederland? Of een arts?

Ik sprak met mijn zwager, die in Medan gynaecoloog is. En na enig overleg besloten we een traumacentrum op te zetten voor de tsunamislachtoffers. De eerste vier, vijf dagen werkten we als team vrijwel 24 uur per dag. Ondertussen werden tonnen aan medicijnen en verbandmateriaal verzameld door collega’s en vrijwilligers uit Nederland. Via via kwam al die spullen binnen al twee dagen in het ziekenhuis aan, ongelofelijk maar waar.

Ik mocht van mijn collega’s in het Bronovo twee weken langer blijven om de slachtoffers te helpen. Mijn opleider uit het Erasmus MC stuurde assistentie: een zestien man en vrouw sterk topteam. De heroïsche ingrepen en acties die we met zijn allen hebben uitgevoerd zijn gigantisch, en werden helaas niet altijd gewaardeerd door de lokale politieke partij en ook niet erkend door de Nederlandse hulporganisatie ter plekke.

Cijfers: in zes weken tijd 1500 patiënten behandeld, 1350 kleine en 150 grote traumata, meerdere reconstructieve operaties. Al met al een succesverhaal van een groep buitengewoon gemotiveerde mensen, ondanks de zeer chaotisch toestanden op dat moment.

L.T. Tan, plastisch chirurg

Zomerserie: Is er een dokter op het strand?