Erg dood

Zomer, Zuid-Frankrijk, ochtendkoffie op de camping. Iemand komt aansnellen met de vraag of ik even naar een man wil kijken, die onwel is geworden. Een boodschap waar je op zo’n moment niet op zit te wachten.

Ik loop met gespannen anticipatie naar de betrokkene. Die zit in het zonnetje voor zijn caravan erg dood te zijn. Het bovenlijf witgeel, de benen blauw verkleurd. De pupillen stijf. Zijn vrouw meldt desgevraagd dat ze hooguit een half uurtje weg is geweest. Ik vertel haar dat hulp niet meer zal baten, doch een omstander meldt dat ‘112’ al is gebeld. Duidelijk, want de sirenes zijn al te horen.

Zij leggen betrokkene op de grond en starten een reanimatie. Ik maak mij bekend bij de leidinggevende en zeg dat betrokkene al te lang is overleden, doch hij vindt dat hij dat op mijn gezag niet mag aannemen. Betrokkene wordt meegenomen.

Aan het einde van de middag merk ik dat mevrouw weer terug is, met een dochter die elders uit Frankrijk is aangekomen. We spreken de situatie na, ze is redelijk rustig en dankt mij voor mijn bijstand.

Het voorval houdt mij nog geruime tijd bezig. Snelle, moeilijke beslissingen, onmacht, slechtnieuwsgesprek, eerste opvang in een rouwperiode, dat wil je niet in je vakantie! Zelfs niet als je het Frans redelijk machtig bent.

R. van der Eijk, huisarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand?