Martins blijk van dank

Vanuit Miami naar Amsterdam vliegen is omstreeks 2002 nog steeds geen pretje. Tijdens de lange donkere nacht word ik tegen half vijf toch een beetje slaperig ondanks de krappe beenruimte en de nog steeds niet echt gerieflijke vliegtuigstoel van één onzer vaderlandse vliegmaatschappijen.

Plots klinkt de stem van de gezagvoerder door de luidsprekers. Op ernstige toon vraagt hij of er een dokter aan boord is. Wat te doen? Ik maak mij heel klein en realiseer mij dat ik – behoudens voor mijn vrouw – volstrekt anoniem ben en ik besluit om dat ook maar te blijven. Mijn echtgenote heeft daar echter heel andere ideeën over. Zij zwaait naar een langskomende stewardess en deelt haar mede, dat ik arts ben en uiteraard graag bereid ben te helpen, waar ik ook maar kan (te land, ter zee of in de lucht, zo somber ik stilletjes voor me uit). Ik meen zelfs enige trots in haar stem te bespeuren.

Voor in het vliegtuig tref ik een Belgische dame aan van iets meer dan middelbare leeftijd, die mij vertelt al enkele uren een onaangenaam gevoel op de borst te hebben, enigszins naar de keel trekkend, en vaag wat benauwd te zijn.

Nadat ik met behulp van de door de maatschappij ter beschikking gestelde hulpmiddelen, – waarvoor ik mijn personalia moet opgeven en moet tekenen – de patiënte heb onderzocht, concludeer ik dat er vooralsnog geen sprake is van een ernstig geval. Desgevraagd antwoord ik de gezagvoerder dat er geen noodzaak is voor een tussenlanding. Ik verbaas me erover dat dat midden op de Atlantische Oceaan kennelijk mogelijk is. De gezagvoerder vraagt – als blijk van dank – of ik het aardig vind om enige tijd in de cockpit mee te vliegen. Beleefd en toch wel enigszins gestrest zie ik daarvan af en trek mij terug op mijn stoel met nog steeds te weinig beenruimte.

Bij het verlaten van het vliegtuig op Schiphol word ik andermaal bedankt door de patiënte en het cabinepersoneel. Mijn vrouw kijkt hen steeds trotser aan.

Drie dagen na thuiskomst komt er een brief met het bekende rode logo van de vliegmaatschappij, waarin ik persoonlijk door de directeur, tegen wie ik – gelet op de wijze van ondertekenen - zelfs Martin mag zeggen, bedankt word en waarbij ik als blijk van waardering voor mijn heroïsch nachtelijke optreden bijgaande attentie gelieve aan te treffen. Echter, hoe goed wij ook zoeken, een attentie treffen wij niet aan!

Wat te doen ? Om nou te gaan bellen, komt wel erg inhalig over. Aan de andere kant staat er duidelijk dat men mij met een attentie wil bedanken. Wij besluiten na ampele overweging, dat mijn echtgenote (want die is in dát soort heroïek weer veel beter!) toch een bescheiden telefoontje zal plegen om het gemis te melden. Onder het herhaald uitbrengen van excuses, belooft de medewerker van Martin dat de omissie zal worden hersteld en dat er heden nog een nieuw bericht aan ons zal worden gestuurd. En nogmaals dank voor de bereidheid van uw man!

Ondertussen fantaseren wij uitvoerig over de mogelijk aard van de attentie. Het was toch niet helemaal niets, daar zo helemaal alleen verantwoordelijk hoog in de lucht om half vijf ’s nachts. En als ik mij niet zo zelfverzekerd had gedragen, had een tussenlanding toch in de rede gelegen. Gigantische kosten hebben wij Martin bespaard, nog los van alle klachten en gemopper van medepassagiers, die op een dergelijk oponthoud natuurlijk niet zaten te wachten. Persoonlijk heb ik het idee, dat ons een retourtje New York zal worden aangeboden, wellicht zelfs businessclass. Mijn echtgenote acht een trans-Atlantische zonvakantie waarschijnlijker. Vrienden menen, dat in zulke gevallen ook wel reizen naar het Oosten als dank worden aangeboden.

Inderdaad, een dag later brengt de postbode een nieuwe brief, waarin we de attentie nu wél aantreffen: een balpen met het logo en de naam van de vliegmaatschappij. Hij schrijft best lekker. 

D.W. Kievit, huisarts

Zomerserie 2010