Persdrang in de Alpen

Op een snikhete dag in juli vertrok ik met twee fietsmaten uit Le Bourg-d’Oisans, aan de voet van l’Alpe d’Huez in de Franse Alpen. Ons doel was om het loodzware parcours van La Marmotte te bedwingen, een tocht van 176 kilometer over vier Franse Alpencols, met vijfduizend hoogtemeters.

Nadat één van ons moest afhaken wegens acute gastro-enteritis, begonnen mijn overgebleven maat Hendrik van Dullemen, MDL-arts, en ik aan de beklimming van de roemruchte combinatie Telegraphe-Galibier. Waren we aanvankelijk goed aan elkaar gewaagd, twee kilometer onder de top van de Telegraphe dreigde ik de aansluiting bij Hendrik te verliezen. Ik moest alle zeilen bijzetten om zijn wiel te houden. Ik zag dus geweldig af, waardoor het familiedrama aan de rechterkant van de weg mij volledig ontging. Hendrik had het echter wel in de gaten. ‘Hé, Leonard’, riep hij, ‘werk voor jou aan de winkel!’

Ik keek over mijn rechterschouder en zag naast een in de berm geparkeerde Franse auto een geheel naakte, fors adipeuze, jonge vrouw op haar rug liggen. Gelukkig bewoog ze en sprak, weliswaar onrustig en rap. Eromheen stonden haar man en haar ouders zenuwachtig te gebaren. Ik stapte van mijn fiets en keek nog eens goed. Op de buik van de vrouw lag een baby, zo te zien nog geen vijf minuten jong. Ik stelde me voor als médecin gynécologique, waarna ik van de familie de ruimte kreeg om een inschatting van deze bizarre situatie te maken.

Het kind, een meisje, zat onder de vernix en was nog nat van het vruchtwater. Zo te zien maakte ze het goed: ze was mooi roze van kleur en huilde een beetje. Het kind was via de navelstreng nog met haar moeder verbonden – de placenta was nog niet geboren. Gelukkig was er weinig bloedverlies, bovendien had de familie al een ambulance gebeld. De ambulancebroeders – niet wetend wat te doen met deze niet-alledaagse situatie – waren blij dat ik het initiatief nam. Ik vroeg een handdoek, handschoenen, veters en een schaar.

Even later stond ik, nog nadruipend van het zweet, in mijn wielerkleren gebogen over de zojuist bevallen vrouw. Snel droogde ik het meisje af, bond de navelstreng met twee veters af en gaf het aan de jonge oma – moeder was nog te beduusd. Vervolgens wist ik vlot de placenta te ontwikkelen, waarna alles onder controle was. Op mijn advies ging de familie toch nog maar even naar de kraamkliniek van Saint-Michelle-de-Maurienne voor controle.

Hendrik en ik moesten nog een klein stukje naar de top van de Telegraphe. We hebben wat gedronken in Valloire om even bij te komen, en daarna was de snelheid er wel uit. Toen we Bourg d’Oisans hadden bereikt was het inmiddels half zeven en hadden we geen zin meer om ook nog de Alpe d’Huez te beklimmen. We gingen ons avontuur van ‘de barende alpenmarmotte’ bespreken met de thuisblijvers in het hotel, onder het genot van een biertje.

Later bedacht ik me dat ik geen tastbare herinnering heb overgehouden aan dit bijzondere avontuur op de flanken van de Col du Télégraphe. Hendrik, ook te beduusd, was vergeten foto’s te maken. Jammer, want zo’n situatie maak je maar één keer in je leven mee.

Leonard Morssink, gynaecoloog

Zomerserie 2010