Blijf ademen alsjeblieft

Kort na mijn afstuderen kreeg ik werk als agnio bij interne, gynaecologie en chirurgie in een perifeer ziekenhuis. Na mijn eerste maanden met werkweken van gemiddeld tachtig uur was ik erg toe aan vakantie. Ik besloot in mijn eentje met de trein naar de sneeuw te reizen, en op de terugweg zat ik in een gezellige coupé. Mijn medepassagiers en ik wisselden zelfs uit wat onze dagelijkse bezigheden waren. Ze wisten daarom dat ik een junge Ärztin was, met een paar maanden ervaring.

Toen een omroeper vroeg of er een dokter in de trein was, waren alle ogen dan ook op mij gericht. Mijn hart klopte in mijn keel. Op de genoemde plaats aangekomen, bleek ik de enige te zijn. Ik kon me niet voorstellen dat ik eruitzag als een dokter, maar de conductrice was zichtbaar opgelucht toen ze mij zag. Ze stond bij een man van ongeveer 55 jaar. Hij had de hand op zijn borst, was bleek, klam en kortademig.

Ik voelde me erg onthand zonder ervaren verpleging naast me en zonder instrumentarium. Ik pakte zijn pols, vroeg naar zijn symptomen en probeerde hem wat te kalmeren. Ook vroeg ik de conductrice of ze een oproep wilde doen voor Nitrobaat. Gelukkig, een paar stoelen verder had iemand zo’n tabletje bij zich. Terwijl ik de pols van de man vasthield, ging door mijn hoofd: ‘blijf ademen, blijf ademen alsjeblieft’.

De conductrice belde een ambulance en bij het eerstvolgende station stopte de trein. Wat was ik opgelucht toen de man, nog steeds ademend, op de brancard lag en langzaam de ziekenauto in gleed. Als op wolken liep ik weer terug naar mijn coupé, waar mijn medereizigers wilden weten hoe het was gegaan…

Brenda Ott, huisarts

Correspondentieadres: redactie@medischcontact.nl

Klik hier voor alle bijdragen in uit de zomerserie 2010: Is er een dokter op het strand?