Het is je plicht

Op weg naar Corsica stoppen we op een camping vlakbij Nice. De volgende ochtend willen we de veerboot nemen. Moe maar voldaan zitten we het eerste vakantiebiertje te drinken op een heuveltop, met uitzicht op een groot zwembad beneden. Vanuit die positie zien we op de bodem van een van de baden een onbeweeglijk lichaam liggen.

Alle adrenaline in me komt los. Ik ren erop af, want hier behoor ik te handelen. Alleen ken ik de weg nog niet, dus aangekomen bij dat zwembad kom ik bij een groot hek en ren de verkeerde kant op. Dikke, dikke stress.

Als ik ten slotte op de goede plek kom, is het kind door een badjuffrouw gered en bij kennis. Zodra ik er zeker van ben dat het kind wel even voor observatie naar het ziekenhuis gaat, trek ik me terug. Ik ben niet weggelopen voor mijn verantwoordelijkheid, maar ik moet nu wel even opnieuw beginnen met m’n vakantiegevoel.

Op de terugweg van een andere vakantie worden we op een Duitse autoweg ingehaald door drie motoren die duidelijk aan het racen zijn. Ze snijden ons af en ik erger me, want als er iets gebeurt, kunnen wij op komen draven om de scherven op te rapen. En wie nemen ze mee in een eventueel ongeluk?

Nog napruttelend komen we bij een opstopping. Die blijkt het gevolg van een ongeluk waarbij een van de motorrijders betrokken is. Op de weg ligt een zwaargewonde man; zijn gezicht zit onder het bloed en hij beweegt niet. Twintig meter verderop ligt de motor met nog draaiende wielen.

Zo snel mogelijk zet ik mijn  auto met vrouw en vier kinderen veilig aan de kant, loop terug naar het ongeluk met mijn koffertje en maak me als arts bekend. Ik word resoluut weggestuurd want de situatie is onder controle en ik ben niet nodig.

Het is je plicht, maar ergens ben ik blij dat ik niet hoef te helpen, Want ik weet uit ervaring hoe moeilijk hulp bieden op zo’n moment kan zijn. Nog daargelaten dat ik al woest was op het slachtoffer voordat hij het ongeluk kreeg.

Gek genoeg voel ik als dokter in mijn eigen dorp nooit stress over het feit dat ik in de weekenden of op vrije avonden gestoord kan worden door mijn patiënten. Ze doen het gewoon niet; ik kan me vrij bewegen in koor, kerk of tennisclub. Als ik vrij ben gaan ze naar de dienstdoende collega, want ze weten dat ik ook mijn rust nodig heb en dat gunnen ze me.
Plicht thuis is deelbaar. Op vakantie weet je dat niet.

Andries Hoekstra, huisarts

Zomerserie Is er een dokter op het strand