Even geen dokter

Met onze drie maanden oude baby zijn mijn man en ik lekker op vakantie. Op een avond zitten we ontspannen op een bank in de hotelbar. Onze kleine man ligt de hele avond lekker te snurken in zijn kinderwagen.

Als het weer etenstijd is voor hem, besluit ik hem daar te voeden. Moet kunnen, borstvoeding heel subtiel onder een doek. Alleen heeft hij de laatste tijd vaker last van buikkrampen tijdens het drinken, waarschijnlijk door obstipatie. En helaas gaat het drinken ook dit keer niet zo goed. Na een minuut of vijf begint hij hard te huilen.

Een jonge, mollige vrouw die ons vanachter haar tijdschrift al de hele tijd heeft gadegeslagen, kijkt nu lachend naar ons en begint een gesprek met een Amerikaans accent. ‘Hi, I can see that his teeth hurt him. Ya, I saw it from the beginning, you know, I’m a nurse.’ Snel begint ze te vertellen dat ze verpleegkundige is op een longafdeling, maar ooit ook met kinderen heeft gewerkt. Ook vertelt ze dat ze veel overuren draait, maar nu eindelijk vakantie heeft, enzovoort.

‘Ik eh…, I…, thank you’, zeg ik. Ik kom er niet echt tussen. ‘You should take a piece of cloth and cool it. You’ll see it works, you know’, zegt de vrouw. Eigenlijk wil ik zeggen dat het iets anders is, dat hij door mijn collega is onderzocht, dat ik zelf ook bijna kinderarts ben, dat het wel erg vroeg is voor tandjes. Maar ach. Ik ben nu even op vakantie, even geen dokter. Ik knik vriendelijk en bedank haar voor de tips.

Als we haar de volgende dag in de lobby zien, zwaait ze enthousiast van een afstandje en doet een grote duim omhoog, met daarbij een vragende blik: ‘did it work?’ Ik zwaai enthousiast terug en houd mijn duim omhoog. Heeft zij weer een goede dag.

Sabine Theuns, aios kindergeneeskunde

Zomerserie Is er een dokter op het strand