Goed stilgehouden

De verpleegkundige komt me roepen: ‘Dokter Terluin, het infuus van mevrouw Veelen is gesneuveld, kunt u een nieuwe prikken?’ Het geeft me een dubbel gevoel om zo te worden aangesproken. Afgelopen donderdag heb ik mijn bul gehaald, tot dan toe was ik gewoon Jeske de co. Nu ben ik dokter Terluin, sinds vandaag werkzaam op de neurologie­afdeling van een academisch ziekenhuis. Ik sta aan het begin van een hopelijk rooskleurige carrière in de neurologie.

Enerzijds voel ik me mateloos trots en belangrijk, zo in mijn witte jas, met mijn eigen patiënten. Aan de andere kant voel ik me nog erg jong en onbeduidend. Wat weet ik nu eigenlijk van MS, ALS, SAB’s en CVA’s? Gelukkig is de opdracht van deze verpleegkundige gemakkelijk; als ik iets heb geleerd tijdens mijn coschappen, dan is het wel infusen prikken.

Mevrouw Veelen ligt op de stroke unit, haar rechterarm is dik van alle subcutaan gelopen infuusvloeistof. ‘U kunt toch wel prikken hè dokter?’, vraagt mevrouw Veelen me. ‘Ik heb erg moeilijke vaten en ben ook wel kleinzerig hoor, ik houd echt niet van naalden, dus het moet wel in één keer raak zijn.’

‘Maakt u zich geen zorgen’, antwoord ik, terwijl ik mijn hand even op haar schouder leg – naar ik hoop geruststellend. ‘Als u uw arm goed stilhoudt, dan beloof ik in één keer raak te prikken.’

Ik ga aan de slag en houd mijn belofte. Binnen een minuut zit het infuus op de linkerhand vastgeplakt en loopt het goed door. Mevrouw Veelen heeft ondanks haar kleinzerigheid geen krimp gegeven.
‘Zo die zit hoor’, zeg ik trots. ‘U hebt uw arm goed stilgehouden.’

‘Dat is ook niet zo moeilijk dokter’, antwoordt mevrouw Veelen. ‘Dit is immers mijn verlamde arm.’
Oeps...

Jeske van Hoek-Terluin, aios neurologie

Alle lezersbijdragen uit Het imago van de dokter