Laatste nieuws
Renée Arnold
1 minuut leestijd

Testimonium paupertatis

Plaats een reactie

Het was december 1992 en de eerste drie maanden na mijn registratie als psychiater zaten erop. Ik werkte bij de jeugdafdeling van een Riagg. Hoewel ik mij met de nodige kennis en ervaring bewapend voelde, was ik er niet op voorbereid dat de eerste maanden van mijn functioneren in het multidisciplinaire team zoveel herinneringen zouden oproepen aan de groentijd van mijn studentenvereniging destijds. Ik werd in het diepe gegooid en zou het weten ook. Hoewel ik het idee had het niet zo slecht te doen, zag ik toch wel wat op tegen het eerste evaluatiegesprek met mijn leidinggevende.

Het gesprek verliep prettig; men was positief over mijn functioneren. Opluchting was mijn deel. Maar wie schetste mijn verbazing toen duidelijk werd waarover het team mij de meeste lof toezwaaide. Ik had op enig moment tijdens de stafbespreking over een ingewikkelde patiënt geroepen dat ik ook niet goed snapte wat er aan de hand was en hoe we verder moesten. Men was met stomheid geslagen: een psychiater die dit hardop durfde te zeggen. Zoiets was nog nooit vertoond!

Het bijzondere voor mij was dat dit testimonium paupertatis zo uitgesproken positief werd uitgelegd. Een schril contrast met de kilheid en pseudorationaliteit van de DBC-codes, waarmee wij nu in de meest letterlijke zin worden afgerekend.

Renée Arnold, kinder- en jeugdpsychiater

Alle lezersbijdragen uit Het imago van de dokter

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.