EPD heeft evidence nodig

Ik ben het geheel eens met collega Meijman (MC 5/2009: 198). Als het om het EPD gaat, levert alleen al de kosten-batenvraag bizarre antwoorden als je je realiseert dat huisartsen zeggen dat hoogstens een tot vijftien keer per jaar een supraregionaal systeem mogelijk voordeel zou hebben gehad. Automatiseerders varen natuurlijk wel bij die investering, maar voor patiënten kan dat geld ongetwijfeld beter worden besteed.

Als een arts het prettig vindt om zijn praktijk te automatiseren, moet hij dat vooral doen. Dat dit voordelen kan opleveren, mag duidelijk zijn. Dat kan echter zeer wel in nadelen omslaan als we praten over grote systemen waar we voortdurend in gaan zitten turen.

Velen die, net als ik, wel eens als consument in de zorg rondlopen, zullen zelfs nu al de ervaring hebben dat een degelijke anamnese een uitzondering is geworden (met soms aantoonbaar kwalijke gevolgen), en dat zelfs een nauwkeurig bijgehouden dossier geen vervanger is voor een goede arts-patiëntrelatie, waarbinnen de dokter nog weet wie en wat hij voor zich heeft.

En degenen die nog wel de tijd nemen om te luisteren, zullen ook met enige regelmaat feitelijk hebben gemerkt dat niet alleen nuttige informatie, maar ook fouten en misverstanden worden doorgegeven – dan wel niet ondervangen – door een verse blik.

‘Evidence’ gestoeld op de juiste vraagstelling zou ons – en hopelijk anderen – wel eens kunnen leren dat  de zorg het laatste decennium aanzienlijk slechter is geworden van alle opgelegde ‘verbetertrajecten’, waarvan het landelijk EPD er één is. In ieder geval is mijn stellige indruk dat de coronairvaten van de zorg verstopt zitten door achter schrijftafels vervaardigd, bureaucratisch vet. De behandeling blijkt te bestaan uit fixatie op bed. Dat kan niet goed aflopen.

Wolfheze, februari 2009
A.L. Cense, psychiater