Laatste nieuws
Lezersverhalen

Een deel van haar identiteit

Plaats een reactie

Vrouw tussen mannen, man tussen vrouwen
Nog maar enkele decennia geleden was de artsenij een compleet mannenbolwerk. Nu is bijna driekwart van de geneeskundestudenten vrouw. Vrouwelijke én mannelijke dokters beschrijven hun ervaringen met het andere geslacht. Van weerzin tot wijze lessen.

De dokter is 47 jaar en al 15 jaar kinderarts. Ze is trots op haar werk, vindt ook dat ze het goed kan. Besturen is haar passie, ze is net drie jaar stafvoorzitter geweest en moet nog afkicken. Het is best moeilijk om afstand te nemen van deze boeiende ‘bijbaan’.


Natuurlijk werd ze af en toe aangezien voor verpleegkundige. Soms moet ze heel duidelijk maken dat zij de supervisor is, en dus de kinderarts, en niet die mannelijke arts-assistent met wie ze samen visite loopt. Zelfs in deze tijd spreken patiënten haar regelmatig aan met mevrouw, of zelfs met ‘tante’.


In bestuurlijk Nederland zijn vrouwen nog ruim in de minderheid. Zelf werd ze zelfs aangezien voor de secretaresse van de voorzitter van de raad van bestuur. Post met een ‘mannelijke’ aanhef krijgt ze meerdere malen per jaar, zelfs van vrouwelijke collega’s. Als anekdote misschien nog grappig, maar ze kan zich er nog steeds flink over opwinden. Houdt het dan nooit eens op? Moeten vrouwen zelfs nu nog laten zien dat ze het kunnen? Nog steeds tegen mannen opboksen?


En nu is de dokter ziek. Borstkanker, dat krijgen mannelijke collega’s zelden. Er volgt chemotherapie, bestraling. Ze werkt niet meer, daarvoor is ze te ziek. Ze loopt tegen vele bijwerkingen van de chemo aan. Ziek zijn, zo blijkt, kost heel veel tijd. En afgezien van haar lichamelijke integriteit en welzijn, is ze nog iets kwijt: een deel van haar identiteit. Want dat is dokter zijn voor haar: een deel van wie ze is.


Ze mist ook de hectiek, de routine van het werk, de collega’s, de patiënten, het gevoel iets voor een ander te betekenen en je hersens gebruiken. Anekdotes over de bejegening van de vrouwelijke dokter zijn helemaal niet meer belangrijk. Ze moet gewoon door, de chemo en de radiotherapie doorstaan, herstellen, overleven. De dokter wil er over een jaar weer staan.


Dat ze de kinderarts is, weten de meeste mensen wel. En desnoods zien ze haar voor zuster aan. De brieven zullen nog steeds soms aan de weledelgeleerde heer zijn gericht. Wat geeft het? Heel stiekem verlangt ze er zelfs naar om ouders bij polikliniekbezoek tegen hun kind te horen zeggen: ‘Geef die tante maar een handje’.

Lezersverhalen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.