72-jarige kinderarts werkt lekker door

WERK EN INKOMEN

‘Jonge collega’s in de WW? Die willen niet naar Stadskanaal’

Nico Kors (72) stapt elke woensdagochtend fluitend in zijn Citroën 2CV voor de rit naar het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal. Daar werkt hij twee dagen achtereen met een nachtdienst ertussen. ‘Ga maar lekker van je pensioen genieten, zeiden mensen tegen me. Dan dacht ik: genieten? Ik geniet van het werk.’

Nico Kors, kinderarts niet in ruste: ‘Ik zou het liever willen omdraaien, waarom zou je al met vijfenzestig jaren stoppen.’

De omgebouwde boerderij van de familie Kors aan de rand van Hengelo is helemaal geen gekke plek om te rentenieren. Een tortel koert, de hortensia’s bloeien, pony’s grazen in de wei en het Göttinger minischwein Conrad kuiert wat over het erf. Er is ook genoeg te doen voor een fitte zeventiger, want er moet altijd wel mest worden afgevoerd of een hek gerepareerd.

‘Maar werken in het ziekenhuis is toch anders’, zegt Nico Kors, die sinds zijn pensioen steeds is blijven doorwerken (zie kader). ‘Het is leuk om samen met collega’s en verpleegkundigen een probleem op te lossen, een ziek kind of een gezin te helpen. Dat geeft voldoening.’ ‘Nico fietst graag tegen de wind in’, vult zijn vrouw aan. ‘Ja, ik wil altijd graag een uitdaging hebben’, erkent Kors. ‘Dat houdt me gezond en scherp. Als je geen verplichtingen meer hebt, word je dikker en trager. Dan verouder je sneller.’

Nachtdienst
Eigenlijk had Kors na zijn 65ste wel gewoon door willen werken in zijn maatschap in Hengelo. De toelatingsovereenkomst stond dat echter in de weg. ‘In het jaar dat je de officiële pensioengerechtigde leeftijd bereikt, eindigt het contract en moet je vertrekken. Ik vind dat vreselijk ouderwets. We zijn intussen allemaal veel gezonder dan onze ouders op dezelfde leeftijd, dus waarom zouden we niet zelf kunnen bepalen wanneer we stoppen? Ga maar lekker van je pensioen genieten, zeiden mensen tegen me toen ik 65 werd. Dan dacht ik: genieten? Ik geniet van het werk.’

Gelukkig werd Kors kort na zijn officiële afscheid al gevraagd om bij te springen in Almelo. Daarna volgde de ene waarneming na de andere en nu werkt hij alweer twee jaar elke woensdag en donderdag in Stadskanaal, met een nachtdienst ertussen. ‘Voor het geld doe ik het niet, want ik ontvang gewoon pensioen. Mogen en kunnen werken staat voor mij bovenaan. Ik vind het bijvoorbeeld heel leuk om dienst te doen. Ik leer collega’s altijd dat ze, als ze ’s nachts wakker worden gebeld, moeten zeggen: gezellig dat je belt, waar kan ik je mee helpen? Dan zijn de verpleegkundigen veel vriendelijker. De verantwoordelijkheid ligt in bed, zeg ik altijd, dus bel gerust.’

Werkloosheid
Uit cijfers van uitkeringsinstantie UWV bleek onlangs dat er veel werkloze artsen zijn, onder wie ook kinderartsen. Toch heeft Kors absoluut niet het gevoel dat hij jonge collega’s van de arbeidsmarkt verdringt. ‘Er is nu een vacature voor een halve kinderarts in het Refaja en zodra zich daar iemand voor meldt, ben ik weg. Maar ze willen niet naar Stadskanaal. Dat wordt ervaren als het eind van de wereld.’

Ook voor veel andere plaatsen buiten de Randstad halen jonge kinderartsen hun neus op, zegt Kors. Hij wijst op zeven recente vacatures in Leeuwarden, Assen, Ede, Sittard-Geleen en Eindhoven. ‘Er is wel werk. Je moet alleen willen verhuizen en dat is volgens mij het probleem. Het merendeel van de jonge kinderartsen is vrouw. Vaak zijn ze getrouwd met een tandarts of chirurg, en als die in het westen werkt, kan de vrouw geen baan in het noorden of zuiden aannemen. Dus schrijft ze zich in als werkzoekend kinderarts.’

Kors heeft wel eens medelijden met zijn jonge collega’s. ‘Ze hebben altijd twee agenda’s en moeten in het ziekenhuis tegen de klok werken om hun kinderen op tijd van de crèche te kunnen halen. Ik was in de gelukkige positie dat mijn vrouw thuis voor alles zorgde. Ik ging altijd tussen 6 en 7 thuis eten, anders zag ik mijn kinderen niet, maar na 7 uur kon ik weer naar het ziekenhuis. Ik zal wel werkweken van 60-70 uur hebben gemaakt, al telde ik niet in uren.’

Huilbaby’s
Met zijn veertig jaar ervaring heeft Kors heel wat zien veranderen in de kindergeneeskunde. ‘Toen ik begon was er één kindje met hersenvliesontsteking per maand, nu komt het nauwelijks meer voor. De infectieziekten zijn vrijwel verdwenen. Nu heb je huilbaby’s. Eigenlijk is dat geen medische probleem, maar een sociaal-maatschappelijk probleem. Het zijn vaak wel onrustige, geagiteerde kinderen, maar ouders kunnen dat kennelijk niet meer aan.’

De kinderenarts grijpt in zulke gevallen graag terug op zijn vijf r’s: het aloude rust, reinheid en regelmaat, aangevuld met een rook- en reisverbod. Ook adviseert hij kersverse moeders vaak om hun mobiele telefoon voorlopig op te bergen; nu ligt er immers in de wieg een ander ‘mobieltje’ dat 24 uur per dag hun aandacht vraagt. Ouderwets? Misschien, maar oud en nieuw kunnen best naast elkaar bestaan, denkt Kors. ‘Ik tutoyeer verpleegkundigen bijvoorbeeld niet en vice versa, terwijl ze tegen mijn jongere collega wel Michel zeggen. Maar dat is allemaal geen probleem. Als je je maar soepel opstelt.’

Arts-assistent
Omdat zijn registratie een paar jaar geleden is verlopen – ‘congressen bezoeken voor nascholingspunten, daar had ik geen zin meer in’ – werkt Kors nu onder supervisie van een geregistreerde collega. ‘Net als een arts-assistent’, grapt zijn vrouw. Zelf zit hij er helemaal niet mee, zolang hij maar kan werken.

Op de vraag of de golfbaan dan helemaal niet lokt, zegt Kors lachend: ‘Veel vriendjes van mij doen het en het zal mij ook wel overkomen. Zodra er in Stadskanaal een nieuwe collega is gevonden, ga ik niet meer actief op zoek naar iets nieuws en zal het wel afgelopen zijn. Maar dat benauwt me wel een beetje...’

Lieke de Kwant, journalist Medisch Contact

l.de.kwant@medischcontact.nl; @LiekedeKwant

Lees meer

• Portret van Nico Kors en zijn minischwein Conrad in de MC-special Dieren (2010) zie foto >>
• Oudere specialisten maken geen haast met hun pensioen (16 jan 2013)
• Recentste arbeidsmarktmonitor

Dossier Werk en Inkomen