Is de hap nog van de huisarts?

De door Neijens e.a. geanalyseerde onvrede onder huisartsen over het gebrek aan medezeggenschap in de organisatie van de huisartsenpost, is zeer herkenbaar. Ze noemen drie gebieden waarop de onvrede aan het licht kwam. Ik mis echter een vierde gebied, namelijk het feit dat bij het werken op de hap er een duidelijk verschil in werkwijze tussen de diverse (waarnemende) huisartsen zichtbaar wordt.

Grofweg ervaar ik een tweedeling tussen huisartsen die de capaciteit hebben om op de hap op dezelfde efficiënte manier te werken als overdag in hun praktijk én huisartsen die daar moeite mee hebben.

Gevolg is dat als ik dienst doe, ik vaak veel meer verrichtingen doe dan andere dienstdoende artsen. Ik zie op drukke momenten zes à acht patiënten per uur; anderen komen niet verder dan vier à zes per uur. Daarnaast komen assistentes eerder bij mij om advies of overleg ‘want ik werk tenminste lekker door’.

Aan het eind van de dienst heb ik aldus een aanzienlijk hogere productie gedraaid dan andere artsen, zonder dat ik één cent meer kan declareren. Vaak bekruipt mij het gevoel dat ik daar genoeg van heb. En ik zie niet hoe een Amsterdamse oplossing van een medisch manager daar iets aan gaat veranderen.

Peter Aalstein, huisarts, Capelle aan den IJssel