Bazin en assistent

In 1987 werd ik de eerste vrouwelijke A-opleider (hoofdopleider) psychiatrie. In die tijd konden we voor één vacature kiezen uit meer dan 100 ANIOS. Bij de sollicitanten hadden de mannen de overhand. Met de regionale B-opleiders, een man en een vrouw, sprak ik af om 50% vrouwen te selecteren. Dat was niet zo moeilijk, de vrouwen scoorden goed qua CV, ze waren erg gemotiveerd, hadden veel ervaring, waren communicatief vaardig en hadden vaak al onderzoek gedaan. De fifty-fifty verdeling kwam de sfeer van de opleiding ten goede en de vrouwen presteerden prima.

Het opleiden heb ik met veel plezier gedaan. In de samenwerking met mannelijke opleiders viel wel op dat ik meer geneigd was hapklare basisbrokken te verzorgen, terwijl zij meer afstand namen en ruimte gaven aan de AIOS.

In mijn eigen opleidingstijd was er nog nauwelijks gestructureerd onderwijs en geen DSM. Dokters waren nog autoriteiten en de hoogleraren en opleiders waren doorgaans kleurrijke figuren, met elk hun eigen school. De farmacotherapie stond nog in de kinderschoenen en de leerboeken van Kuiper en Rümke waren ons houvast. Net als bij kanker vermeden we een diagnose schizofrenie mee te delen en we dachten dat incest (vrijwel) alleen in de fantasie van de patiënt bestond.

Toen kwam de psychiatrie onder vuur te liggen vanuit de maatschappij, de cliëntenbeweging en de feministische Vrouwenhulpverlening. Er was kritiek op het bolwerk van de beterweters, de patiënt moest serieuzer genomen worden en uit onderzoek bleek dat veel psychiatrische patiënten seksueel misbruikt waren. Ik kon me goed vinden in deze kritiek en als opleider was ik in de positie om ons curriculum hierop aan te passen. Een 'gendersensitieve' attitude en een zo gelijkwaardig mogelijke arts-patiëntrelatie werden het devies. 

Jaarlijks was er ter ere van het vertrek van AIOS uit ons opleidingscluster een feestelijke happening, waarbij ook de komende arts-assistenten aanwezig waren. Natuurlijk hadden we daarbij gezorgd voor kinderopvang, die goed benut werd. We konden de AIOS met een gerust hart uitzwaaien. Ze waren er klaar voor, de vrouwen minstens zo goed tot beter dan de mannen.

Wie schetst mijn teleurstelling als kort nadien de ene na de andere vrouwelijke AIOS bij het trouwen de naam van haar man aannam en haar ambitie leek te verliezen.........

 
Mw dr WMNJ (Wil) Buis, psychiater
Destijds A-opleider psychiatrie in Psychiatrisch Ziekenhuis Reinier van Arkel te 's Hertogenbosch, thans psychiater in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis te Nijmegen.

««Zomerserie Baas en assistent

««Meer Lezersbijdragen