Bang voor de klagende patiënt (3)

Net als Ineke Dolmans maakte ook ik een tuchtzaak mee (MC 2011/24: 1516). Als huisarts zag ik in 2006 een patiënte met forse haematomen in gelaat en striemen in de nek. Gevolg van een uit de hand gelopen ruzie met haar partner, die ook patiënt was in mijn praktijk. De anamnese past bij een dreigende verwurging. De echtgenoot had ik in al die jaren nimmer gezien. De politie was bekend met het gezin.

Er volgde een echtscheiding, maar ook een tuchtzaak tegen mij als huisarts, omdat ik een begeleidend briefje (WGBO: patiënte vroeg om haar dossier) meegaf voor de advocaat van mevrouw. In dit briefje stond ‘geweld achter de voordeur’ zonder enig oordeel over dader of toedracht.

De echtgenoot kreeg dit onder ogen tijdens de echtscheidingsprocedure. Ik had zijn belangen volgens de KNMG-regels niet behartigd. Tijdens de zitting van de regionale tuchtcommissie was ik uiterst verbaasd over de bejegening. Nog voor ik mijn jas uit had, begon de voorzitter mij vragen te stellen. Daardoor schoot mijn adrenaline omhoog.

Na een uitvoering verhoor, waar alleen het begeleidend briefje werd besproken en niet de aanleiding – bijna verwurging – kreeg ik een waarschuwing. Ik voel dit tot de dag van vandaag als een kras op mijn medische ziel.

Ik sus mij met de gedachte, dat ik deze vrouw redde uit een spiraal van geweld. Een halfjaar na de uitspraak ontving ik van de klager een excuusbrief voor de klacht aan mijn adres. Hij was genoodzaakt deze klacht in te dienen om bij de voorlopige voorziening van de echtscheiding ‘zijn gelijk’ te krijgen.

Rotterdam, augustus 2011

C.G.M. Jansen-van Amen, huisarts

• Meer brieven