Ook als opleider heeft arts beroepsgeheim

De taak van een opleider is om artsen ‘af te leveren’ die voldoende vakkennis hebben, maar die ook als persoon in relatie tot de omgeving adequaat functioneren. Om dat beter te waarborgen dan in het verleden, is het competentiegericht opleiden ingevoerd. De herhaalde vraag van iedere opleidingscoördinator is waarom er geen alarm wordt geslagen bij evident disfunctionerende coassistenten en arts-assistenten.

Relatief vaak wordt disfucntioneren als eerste in de stage psychiatrie gesignaleerd. Dat wordt bevorderd door het specifieke beroep dat deze stage doet op het ‘persoonlijk functioneren’ en door de specifieke deskundigheid van de psychiater/opleider in het beoordelen daarvan.

De uitspraak van het Centraal Tuchtcollege dat een psychiater/opleider zich zou moeten onthouden van alarm slaan omdat de opleidingsrelatie niet te onderscheiden valt van een behandelrelatie is evident onjuist en stoort het adequaat functioneren als opleider (MC 33-34/2011: 1998).

Zo er al een ziektebeeld bestaat dat gedekt wordt door de classificatie ‘dissociatieve identiteitsstoornis’, hetgeen velen betwijfelen, dan gaat het om een stoornis die niet verenigbaar is met het beroep van arts. De opleider zou nalatig zijn geweest als hij dit had laten rusten.

Is het Centraal Tuchtcollege bij analogie overigens van mening dat mededelingen door een patiënt gedaan met de deurknop in de hand, geen deel uitmaken van een behandelconsult? In tuchtrechttermen: de juiste uitspraak met een onjuiste onderbouwing.

Goirle, augustus 2011

J.H.M. van Laarhoven, psychiater

• Meer brieven