Op zoek naar een zondebok

De maatschap waar ik tijdens mijn specialisatie werkte, werd gevisiteerd in het kader van de opleiding, en de uitkomst hadden velen al lang van tevoren zien aankomen. De visitaties in de jaren ervoor hadden steeds korter na elkaar plaatsgevonden, en de lijst met verbeterpunten was lang.

Bij de eerdere visitaties waren er afgezien van kritische opmerkingen over het gebrekkige opleidingsklimaat ook heel praktische punten geweest zoals het ontbreken van een ruime en goed ingerichte assistentenkamer.

Toen vervolgens bij de laatste visitatie de kort tevoren geregelde ‘nieuwe’ assistentenkamer door de maatschap aan de commissie moest worden getoond, bleek deze op slot te zitten. Voor het oog van de visiterende commissieleden bleek de ruimte bovendien al te zijn vergeven voor andere doeleinden. De negatieve einduitslag van de laatste visitatie was niet onverwacht, maar leek alleen voor de maatschap zelf wel nog een volslagen verrassing.

De reactie van een van de maatschapsleden was tekenend. Tijdens de ochtendvisite, nadat de definitieve uitslag van de visitatie bekend was geworden, werd er al driftig naar een zondebok gezocht: ‘De assistenten hebben de stekker eruit getrokken’. Briesend beende hij over de afdeling langs de bedden, totdat hij voor een bed stopte waarin een dame lag bij te komen van haar operatie. ‘Vindt u mij ook zo’n slechte dokter…?’, vroeg hij kwaad. ‘Nee? Nou, dat vinden DIE assistenten namelijk wel!’, waarbij hij dreigend naar de assistenten wees die aan het voeteneinde van het bed stonden. De blik in de ogen van de patiënte sprak boekdelen.

Hoewel de situatie op dat moment eerder pijnlijk dan komisch was, werd deze uitspraak nog velen jaren op andere assistentenkamers in andere ziekenhuizen tot grote hilariteit door ons herhaald… ‘Want dat vinden die assistenten namelijk wel!’

Orthopedisch chirurg, naam bij de redactie bekend

««Zomerserie Baas en assistent