Schizofrene coassistent

Het was 1964 en als jonge internist in opleiding (24) had ik in het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam de zorg voor coassistenten. Een van mijn eerste co’s was een vrouw van 41; ze had mijn moeder kunnen zijn. In die tijd moesten de co's een venapunctie doen ten behoeve van een glucosebepaling. Ook zij. Op een dag werd ik door de zaalzuster geroepen om naar zaal te komen.

Daar trof ik mijn coassistente aan  met een kermende patiënte: de venapunctie was enige malen mislukt, en inmiddels had ze een prikje in alle tien vingers gegeven. Ze stond de vingers uit te melken boven een reageerbuisje om zo voldoende bloed te krijgen voor een glucosebepaling. Ik heb haar vriendelijk uitgelegd dat als een venapunctie niet lukte, ze dat aan mij moest melden, opdat ik het dan zou proberen.

Veel ernstiger was het drama met een Amerikaanse coassistent. De zuster vroeg mij met spoed naar een kamer te komen, waar ik het volgende aantrof: boven het bed hing een dikke sigarenrook: naast de patiënt zat de co met een sigaar in de mond, terwijl een vleugelnaald in de arm van de patiënt stak en het bloed op de grond liep.

Hevig geschrokken riep ik: ‘Wat doe je nou?’, waarop het antwoord luidde: ‘Blood is blood.’

Een halfuur later lag de coassistent onder een spanlaken op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis.
Tijdens de nabespreking werd geconcludeerd dat er afgezien van examens weinig mogelijkheden waren om te beoordelen of iemand wel dokter kon of moest worden.

De betreffende coassistent bleek schizofreen te zijn en is na ontslag naar de VS vertrokken. Hij zal wel nooit arts zijn geworden (hoop ik).

Joop Stork, internist

• Zomerserie Baas en assistent