Meestal gaat het goed

Het is al de hele dag druilerig en ik zit in een eetcafé. Schuin achter me zitten twee broers met hun kinderen, twee meisjes van 4 en 6 en hun jongere nichtje. De grote meisjes mogen het nichtje begeleiden naar het toilet. Hand in hand zoeken zij een weg door de drukte, zich niet bewust van de vertederde blikken om hen heen. De vaders genieten ook, mede van de rust die het geeft als de kinderen elkaar bezighouden.

Als ze terugkomen van de wc gaan de meisjes op kousenvoeten naar het overdekte terras. De vaders laten ze lekker hun gang gaan; geen geschreeuw is goed bericht. Het nichtje wil van het afstapje springen en de zusjes bedenken direct een variant: verspringen. Om de beurt springen ze het terras op, kraaiend van plezier.

Als het spel na een tijdje steeds luidruchtiger wordt, zie ik onrust in de ogen van de oudste. Ze lijkt te twijfelen tussen verantwoordelijkheid nemen en geen spelbreker willen zijn. Is zij zich bewust van het etende stelletje dat zich ergert aan het gejoel? Vraagt ze zich af waarom papa dit zover laat komen?

Dan besluit een serveerster om in te grijpen. Met kleurplaten, potloden en een vriendelijke uitnodiging weet ze de kinderen weer aan tafel te krijgen. Ditmaal is het goed gegaan – zoals meestal.

Ik zie parallellen met de medisch opleiding. In het kielzog van een arts-assistent gaat de co het avontuur aan terwijl de ‘bazen’ elders ongetwijfeld belangrijk werk doen. En godzijdank is er op het cruciale moment altijd die ervaren verpleegster.

Rolf Torenbeek, patholoog

««Zomerserie Baas en assistent