Nachtelijke uren

De nachten waren lang en druk in het grote ziekenhuis in het westen van het land, waar ik werkte op de afdeling interne als net afgestudeerde assistent.

Nadat de derde septische patiënt van die nacht gestabiliseerd is en overgebracht naar de intensive care, wil ik de overige patiënten die zich de afgelopen uren hebben gepresenteerd op de spoedeisende hulp bespreken met mijn supervisor. Na het intoetsen van het eerste cijfer van het telefoonnummer van mijn supervisor, gaat de pieper alweer. Kan dat ding nou nooit eens stil zijn? Eerst maar opnemen, dan komen daarna de patiënten van de SEH wel.

Met mijn witte jas wapperend achter me aan, als in de tv-series, ren ik door de gangen naar de afdeling Hematologie, waar een leukopene patiënt koorts heeft. Na overleg met de hematoloog en nadat het afgesproken beleid is overgedragen aan de verpleging keer ik terug naar de SEH. Onderweg gaat de pieper alweer, dit keer voor een bloedende patiënt op de MDL. Een nexiumpomp verder, probeer ik wederom de spoedeisende hulp te bereiken voor het overleg over de patiënten die daar op het oordeel liggen te wachten: mogen ze naar huis of moeten ze blijven?

Terwijl ik mijn eerste stappen zet op de SEH komt een familielid van een patiënt naar me toe om me eens haarfijn duidelijk te maken dat deze wachttijden ongehoord zijn en dat zijn moeder toch echt opgenomen dient te worden en als ik daar anders over dacht, dat hij me dan wel zou weten te vinden om zeer pijnlijke en onaangename dingen met me te doen. Gelukkig is er bewaking en kan ik snel achter de brede rug van deze man wegduiken. Aangeslagen ga ik op zoek naar een telefoon om dan eindelijk mijn supervisor te bellen. Nadat ik alle patiënten heb besproken, maakt hij me duidelijk dat hij de rest van de nacht niet meer gestoord wil worden door mij. Ik hang op en de eerste ambulance staat alweer op me te wachten, terwijl de pieper opnieuw gaat. Ik kijk op mijn horloge en bedenk me dat het een lange nacht gaat worden.

««Zomerserie Baas en assistent