Een kwestie van hormonen
Plaats een reactieHet is 1990. Ik ben agnio chirurgie en het is zowaar even rustig op de SEH. Samen met twee mannelijke collega’s drink ik even een bekertje koffie. Professor Welvaart komt binnen.
- ‘Van Vollenhoven! Maak jij eens een kopje koffie voor me!’
- ‘Waarom ík nou weer?’, zeg ik quasi mokkend.
- ‘Jij hebt daar de juiste hormonen voor!’, is het antwoord.
Professor Welvaart is zo iemand, van wie je zo’n opmerking lachend pikt, en ik geef hem een kop koffie.
Later op de dag verwijder ik een infuus bij meneer X. Dit is een patiënt van professor Welvaart en ik heb kennelijk niet gehoord dat niemand aan deze patiënt van hem mocht zitten zonder zijn expliciete toestemming. Als hij erachter komt, is hij boos en grijpt me voor een wurggebaar naar mijn nek.
Normaal zou dat geen pijn doen, maar omdat er nog een vers litteken zit van een thyreoïdectomie van een paar weken daarvoor, komt het hard aan.
- ‘Au!! Gek!’, roep ik hem nijdig toe. Hij is oprecht geschrokken en verontschuldigt zich. Even later bediscussiëren we rustig het vochtbeleid van de ont-infuusde meneer X.
Weer later treft hij me aan terwijl ik juist een paar koffiebekers omspoel.
- ‘Zo, Van Vollenhoven, weer last van je hormonen?’
Ja, het was één en al respect en beleefdheid, 20 jaar geleden...
Voorburg
Lizi van Vollenhoven
««Naar Baas en assistent
- Er zijn nog geen reacties