Ander type huisarts

In de jaren tachtig kon je nog direct na het behalen van je artsenbul je naam op een lijst zetten als je belangstelling had voor de huisartsenopleiding. Je was dan op een bepaald moment aan de beurt.

Tot dat moment kon je van alles ondernemen. Zo vertrok ik naar Afrika, waar mijn broer tropenarts was. Ik kon op een lokaal contract seniorassistent worden in het ziekenhuis van de hoofdstad. Na interne geneeskunde, chirurgie en vele diensten verloskunde/gynaecologie werd deze periode bezegeld met een certificaat tropenarts, omdat men zich er in Nederland van bewust was dat ik na zo’n 120 sectio’s wel het nodige had geleerd. Daarmee kon ik gaan waarnemen in diverse kleine missieziekenhuizen.

Met een schat aan ervaring startte ik na ruim twee jaar mijn huisartsenopleiding. Ik kwam bij een huisarts die altijd internist had willen worden, maar na zijn basisopleiding een praktijk had kunnen overnemen en nu dus huisarts was. Chirurgische ingrepen deed hij niet: het ziekenhuis was vlakbij, een enkele bevalling werd nog wel door hem gedaan. Hij had een keurige praktijk laten bouwen aan zijn huis. Tijdens diensten sliep ik in het huis van mijn opleider.

De praktijk was tiptop in orde, een ingewikkeld systeem van knopjes en bandjes werd dagelijks zorgvuldig aangezet, zodat er niets kon misgaan.

Mijn eerste visite bestond uit het verwijderen van een pleister bij een schoonheidsspecialiste, die een laparoscopische sterilisatie had ondergaan. Komende uit Afrika was dit een wereld van verschil. Mijn tweede visite daarentegen betrof een suffig kindje op de arm van haar moeder, met een strak gespannen fontanel. Zonder mijn huisartsenopleider om toestemming te vragen, regelde ik een ambulance. Toen ik op de praktijk terugkwam, vertelde mijn huisartsenopleider opgewonden dat het goed was dat ik het kind had ingestuurd, het was meningitis, hij was al gebeld door de kinderarts. Er leek niets meer fout te kunnen gaan, maar dat pakte anders uit….

In het vervolg eiste mijn opleider dat ik in rijtjes al mijn differentiaaldiagnostische overwegingen liet horen. Ik kreeg dan een brok in mijn keel, wist nooit alles op te noemen en dat maakte hem zeer nerveus. Opgegroeid in een huisartsengezin waar anekdotes hoogtij vierden, komende uit een avontuurlijk Afrika, werd ik nu afgerekend op internistische rijtjes. De eerste huisartsenstandaard zou jaren later het licht zien, internet en mobieltjes bestonden nog niet.

Avonden bijstuderen in leerboeken van weleer mocht niet baten, ik werd ontkoppeld. Ik kreeg van het instituut nog één kans. Dat pakte goed uit: ik kwam bij een apotheekhoudende huisarts met een grote plattelandspraktijk. Deze ervaren huisarts was rustig en gaf mij alle ruimte. Ik leek weer alles te kunnen: bevallingen, chirurgische ingrepen en moeilijke internistische patiëntencasussen. Ik herkende weer het vak van mijn vader en ‘mijn’ Afrika daarbij.

 
««Zomerserie Baas en assistent