Therapie(on)trouw
Plaats een reactieIk lees hier in de Afrikaanse bush MC met plezier en moet vaak lachen om zaken waarover men zich druk maakt onder optimale westerse omstandigheden. In Nederland maakt men zich blijkbaar zorgen over de therapie(on)trouw (zie J.M. Koomen, MC nr.20/2000, blz. 730). Gemiddeld de helft van de patiënten zou niet doen wat de dokter voorschrijft. Ik ben het met de auteurs eens dat het zonde is van die driemiljard gulden; weggegooid geld is dat. Maar nergens in het artikel wordt de vraag gesteld of al die medicijnen wel goed geïndiceerd waren en in de juiste dosering waren voorgeschreven. Was er in al de gerefereerde artikelen sprake van een evidence-based diagnose en therapie? Hier in Afrika zou ik er bijzonder blij mee zijn als de mensen de helft van de medicijnen in hun latrine zouden blijken te gooien. Is het niet zo dat minstens 10 procent van de opnamen in Nederlandse ziekenhuizen een iatrogene (bijwerkingen) oorzaak heeft? En daarbij is vast geen rekening gehouden met de risicos van het niet-innemen van echt noodzakelijke geneesmiddelen.
Als het waar is wat de auteurs zeggen, gooit Nederland bijna net zoveel geld weg aan medicijnen als het uitgeeft aan ontwikkelingssamenwerking. De totale running cost van dit ziekenhuis hier (6.000 opnamen, 1.200 bevallingen, etc.) is ongeveer f 400.000 per jaar waarvan f 300.000 door de patiënten wordt opgebracht en de rest bij elkaar moet worden gebedeld. Drieduizend van dit soort ziekenhuizen zouden kunnen worden gesteund van de medicijnen die in Nederland níet worden ingenomen. Ik maak me om andere redenen zorgen over die therapieontrouw in Nederland.
Ndala Hospital, Tanzania, juli 2000
- Er zijn nog geen reacties