MC 17 - Diagnose dementie ( niet ) door huisarts

Niet-onbemiddelde bejaarden die vergeetachtig worden, vormen soms een bron van spanning voor elkaar beloerende erfgenamen. Onderstaande casus is daarvan een voorbeeld.

Een huisarts wordt aangeklaagd omdat hij klaagsters bejaarde moeder op verzoek van een - door klaagster gewantrouwde - halfbroer van die moeder op dementie onderzoekt en daarover een medische verklaring afgeeft. Wel of niet wilsbekwaam? Daar moest het - zoals meestal in dit soort zaken - in de op te stellen verklaring om gaan.

Als de huisarts de moeder heeft bezocht, is hij van mening dat het allemaal nogal meevalt en dat de hem later aanklagende dochter de grootste stressor is voor de moeder. Hij schrijft dat alles op, voorzien van een in eerste instantie fraai ogende DSM IV-classificatie.

Volgens het Regionaal Tuchtcollege ‘s-Gravenhage is het een naïeve en slordige reactie op het - via een advocate tot hem telefonisch gerichte - verzoek om een oppervlakkige indruk te geven van de geestelijke toestand van de bejaarde vrouw. Omdat klaagster al tijdens de zitting haar klacht intrekt en het tuchtcollege niettemin besluit in ‘het algemeen belang’ de zaak voort te zetten, wordt één uitspraak van het college nog pregnanter. Namelijk de vraag of een huisarts over voldoende specifieke kennis beschikt om te concluderen dat er sprake is van dementie. Het college vindt van niet. Zou het college weten dat het NHG-standaardenboek onder nummer M 21 een in 1998 geactualiseerde standaard bevat over dementie? Onder de criteria voor consultatie door een psychiater of geriater ontdekken wij er niet één die van toepassing is op onderhavige patiënte. Wél lezen wij dat er meerdere contacten nodig zijn om de diagnose goed te stellen.

B.V.M. Crul, huisarts