MC 11 - Waarschuwen voor besmettingsgevaar

In hoeverre is een arts verplicht om bijvoorbeeld bij een bacteriële bronchitis de woonomgeving van een patiënt nadrukkelijk te waarschuwen voor besmettingsgevaar en maatregelen voor te stellen ter preventie van verdere verspreiding?

Een patiënt had zijn huisarts aangeklaagd omdat - voorzover uit de summiere weergave van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg valt op te maken - deze hem niet had gewaarschuwd nadat zijn in huis wonende moeder kort tevoren (vermoedelijk) aan een luchtweginfectie was overleden, terwijl twee weken daarvoor een huisgenoot met hoge koorts in het ziekenhuis was opgenomen, een broer van hem ziek was geworden en vervolgens hijzelf in het ziekenhuis was beland met een door Haemophilus influenzae veroorzaakt longinfiltraat.

Alhoewel het CTG geen maatregel van tucht oplegde, kreeg de huisarts toch te horen dat haar optreden niet in alle opzichten zorgvuldig was geweest. De arts had vaker en eerder de zieke familieleden moeten bezoeken en had niet op het doodsbriefje-B mogen invullen dat de moeder van klager aan een ‘hartstilstand’ was overleden, een doodsoorzaak die statistisch gezien hoog scoort in Nederland ... Overigens is het onduidelijk hoe klager over deze informatie beschikte.

De boodschap van deze uitspraak is voor ons niet echt helder. Enerzijds gaat de arts vrijuit, anderzijds deelt - gezien de bepaling in het vonnis dat de uitspraak ter publicatie moest worden aangeboden aan onder andere Medisch Contact - het CTG een waarschuwing uit. Maar welke dan? Dat het kennelijk tot de taak van een arts behoort gezinsleden in voorkomende omstandigheden te wijzen op het gevaar van besmetting, ... ‘ook al ligt besmettelijkheid van met koortsen gepaard gaande ziekten, binnen een gezin, in geval van luchtweginfecties ook voor niet-medici (...) voor de hand ...’?