Ziektegeloof

Verzekeringsartsen zijn net dokters, zie ik sommige verzekerden wel eens denken.

Feit is dat dokters net als andere mensen rekening moeten houden met hun omgeving. Dat leidt met enige regelmaat tot berichten van de Johannes Wierstichting over medisch handelen dat beklemmend dicht aanschurkt tegen het beleid van de plaatselijke machthebbers. Verzekeringsartsen werken voortdurend in een niet-medisch beleidskader en ervaren de druk van diverse machthebbers van nabij.

Met het aanstaand verscheiden van de WAO staat minister De Geus op het punt te worden bijgezet in de ‘Hall of Fame’ van grote wetgevers. Zijn creatie heet WIA, die met twee regelingen, IVA en WGA, een soort drieëenheid vormt. Dokters moeten binnen dat bestek onveranderd de gezondheidsklachten van verzekerden beoordelen aan de hand van non-evidence-based medische en politiek bepaalde normen. Culturen, normen en waarden komen elkaar in mijn werk elke dag tegen.

In de Nederlandse cultuur is er een stroming die ernstig gelooft in het chronisch vermoeidheidssyndroom. Lijders aan dit syndroom zijn bedreven in het vinden van redders die hen helpen het leven vol te houden. Chronisch vermoeid ben je nooit alleen.

In mediterrane culturen is er het geloof dat ziekte pas ziekte is als je volledig hulpbehoevend bent. Beide groepen slachtoffers worden verzorgd door een steungroep uit de eigen kring die hen vrijstelt van de dagelijkse taken. Afgezet tegen de normen en waarden van de huidige confessioneel-liberale coalitie is de absolute overtuiging van mensen dat ze hulpbehoevend zijn, niet van deze tijd. Als professioneel agnost mis ik bij beide groepen de evidence voor de geclaimde hulpeloosheid en zie ik de overeenkomsten. Het verschil is dat de chronisch vermoeiden de deur platlopen bij de Tweede Kamer en een goede kans maken een voorkeursbehandeling af te dwingen. Typisch een geval van eigen ziekte eerst?

Theo Duivenvoorden, de verzekeringsarts