Zeker geadopteerd

Tijdens de eerste vier jaar van mijn studie ben ik niet of nauwelijks geconfronteerd met mijn ‘allochtoniciteit’. Maar vanaf het moment dat ik het ziekenhuis binnenliep voor mijn co-schappen (1986) des te meer.

Bij mijn co-schap interne geneeskunde kreeg ik de kledij mee van de schoonmakers in plaats van een witte jas, ben ik meermaals door patiënten met argwaan bekeken en soms rechtuit aangesproken met ‘Bent u wel de dokter?’

Na mijn studie werd ik ook geconfronteerd met sollicitatiecommissies en hoogleraren die sollicitatiebrieven niet beantwoordden als daar een verwijzing in stond naar mijn allochtone afkomst. Soms liet men bij binnenkomst al blijken dat ik geen kans had of gaf men een waardeloze reden voor een afwijzing: ‘Je schoenen zijn niet gepoetst’.

Na drie jaar vruchteloos zoeken naar een opleidingsplaats vertrok ik naar België. Niets dan lof, mijn hoogleraar en zijn staf aldaar hebben mij altijd correct behandeld. Een staflid was zelfs lid van het Vlaams Blok, maar zelfs die behandelde mij niet anders; medewerkers en patiënten ook niet. De laatsten vroegen zich wel regelmatig af hoe het kwam dat ik zo goed Vlaams sprak. ‘Zeker geadopteerd, hè?’

Naam en adres van de inzender zijn bij de redactie bekend