SOS

Tijdens de wintersport liep ik op een zaterdagmiddag door een ongelukkige val een intra-articulaire radiusfractuur met dislocatie en een fractuur van de ulna op. De plaatselijke huisarts verwees me naar een privékliniek voor ongevalschirurgie en orthopedie nabij Innsbruck. Na wat extra diagnostiek werd ik voorbereid voor een operatie, de boel moest worden gefixeerd, men stond al klaar.

Intussen belde mijn man met de SOS-dienst van mijn zorgverzekering en van mijn ongevallenverzekering. We moesten nog even wachten. De kliniek was niet bekend. Oh, zij was wel bekend, maar mijn verzekering gaf mogelijk geen toestemming. Mijn verzekeringsgegevens waren niet te achterhalen. De maatschappij bleek niet te bereiken. De SOS vond het beter mij die nacht met gips te stabiliseren, daags erop met een gipsvlucht naar Nederland te vliegen en daar een arts te zoeken die mij zondag of anders maandag wilde opereren. MRSA geen probleem, ik viel niet binnen de criteria. En het was toch geen spoed?

Ik kan me geen boek herinneren waarin staat dat deze fractuur er door uitstel beter op wordt. Bij nader inzien wilde de SOS overigens ook wel kijken of ik in een algemeen ziekenhuis in de buurt kon worden geopereerd. We zouden, wéér, worden teruggebeld. Er waren twee uren verstreken.
‘Holländer’, werd er verzucht. Ik heb de operatie laten doorgaan en heb bij vertrek contant afgerekend. Dankbaar dat ze me nog wilden helpen. Ik ben vervolgens door mijn lieve echtgenoot in eigen auto naar huis gereden. Je zal maar geen creditcard hebben en aan de SOS zijn overgeleverd.