Sollicitant

Ik nam deel aan een selectiecommissie die sollicitanten voor de regionale huisartsenopleiding moest beoordelen. Onder de sollicitanten bevonden zich verschillende artsen van buitenlandse origine. De beoordeling bleek zeer moeilijk.

De eerste sollicitant maakte dit al duidelijk. Hij was een 42-jarige arts uit Irak, gevlucht voor het regime van Saddam Hoessein en inmiddels meer dan tien jaar in Nederland. Hij had besloten zijn oude professie weer op te pakken. In Irak was hij arts in een privé-kliniek en een ziekenhuis. In Nederland had hij onlangs  zijn co-schappen afgerond. Voorts had hij het diploma Nederlandse Taal en het diploma Medisch Nederlands behaald. In de weekeinden voetbalde hij in een lokaal elftal en hij wandelde vaak met een groepje uit de buurt. Kortom, hij had alles gedaan om te integreren en dit was hem perfect gelukt.

Toch trad er tijdens het gesprek een vertraging op bij het maken van grapjes en bij het stellen van ingewikkelde vragen. Vaak moesten we de vraag herhalen. Dit stond haaks op mijn eerste indruk van zijn taalbeheersing. Hij sprak vlot en met slechts een licht accent. Maar hij leek niet in staat om een gesprek naar een wat abstracter niveau te voeren.

Nu moet een huisarts moeilijke zaken met allerlei mensen kunnen bespreken en tegelijkertijd in zijn achterhoofd ook nog eens vanuit een tweede camerastand meekijken. Mijn collega’s en ik betwijfelden of deze aanstaande collega in staat zou zijn om dit te leren.

Maar hoe kan dat? Deze man had alles gedaan wat menselijkerwijze en van overheidswege van een allochtone burger mag worden verwacht. En nog leek het niet genoeg. Betekent dit dat een allochtone arts nooit huisarts kan worden in Nederland? Omwille van humanitaire en ethische overwegingen en omwille van de huidige multiculturele samenleving mag dat niet waar zijn.

Wij hebben hem onze overwegingen voorgelegd. Hij kon zich enigszins verplaatsen in onze uiteenzetting. We besloten om hem een dag te laten meedraaien in de praktijk van een van onze huisartsopleiders die ook in de selectiecommissie zat. Verder werd er een voorziening geregeld waarbij allochtone sollicitanten voortaan worden geëvalueerd door een universitair taalbureau.

Ik ben onder de indruk van de snelheid en de betrokkenheid waarmee de universiteit op dit probleem heeft gereageerd. Ik hoop alleen dat deze sollicitant, van wie ik onder de indruk was, er nog wat aan heeft.

Dennis van Veenendaal, Maastricht

huisarts in opleiding