Selfmonitoring niet verantwoord

Ook bij COPD- en astmapatiënten lijkt op dit moment selfmonitoring een populaire therapie­vorm te zijn. De patiënten die, vanwege de ernst van hun aandoening, zijn verwezen naar de longarts, krijgen van diezelfde longarts na afloop van het consult een recept mee voor prednison en antibiotica.

Mochten zij benauwd worden of ontdekken dat hun peak flow te laag is, dan kunnen zij het recept inwisselen bij de apotheek. Als zij onverhoopt geen recepten hebben meegekregen van de longarts, is er nog geen probleem, want dan kunnen zij deze telefonisch via de longverpleegkundige krijgen. Diagnostiek naar mogelijke oorzaken van de klacht dyspneu wordt niet meer nodig geacht.

Mijns inziens mag deze handelwijze geen geneeskunde worden genoemd. Juist een patiënt met dyspneu, een klacht waar een uitgebreide differentiaaldiagnose en medicatieanalyse bij hoort, moet door een arts worden beoordeeld en gecontroleerd. Een verpleegkundige is hier niet voor opgeleid en een patiënt weet niet welke ziektebeelden dyspneu kunnen veroor­zaken.

Prednison en antibiotica zijn niet altijd de aangewezen middelen bij dyspneu en een eventuele indicatie kan pas na een gedegen anamnese en lichamelijk onderzoek door een arts worden gesteld. Ik pleit ervoor om patiënten met COPD of astma en dyspneu te adviseren zich tot hun huisarts te wenden. Deze kan vervolgens vaststellen wat de oorzaak is, de optimale behandeling geven en een controlebeleid afspreken.

Heemskerk, september 2006

Monique van Montfort, huisarts