Mevrouw Mohanoudabieh

Mevrouw Mohanoudabieh komt voor het eerst.

Als ik haar naam afroep zie ik het weer gebeuren.

Als eerste staat er een allochtone man op, dan aarzelend een vrouw.

De man volgt mij, zij volgt hem. Beiden nemen plaats op mijn verzoek.

Ik ben gewend onze allochtone werknemers te vragen of ik hun naam goed heb uitgesproken. Meestal volgt er een vergoelijkend lachje en dan weet ik wel hoe laat het is; ik heb er niets van terecht gebracht.

Nadat ik een paar maal geoefend heb vraag ik haar wat er aan de hand is.

Zij kijkt hulpzoekend naar haar echtgenoot en deze neemt het woord. De inleiding betreft zijn eigen wederwaardigheden. Nu zijn vrouw ziek is moet hij veel doen thuis, het eten en de kinderen. Tijdens deze opsomming blijkt de echtgenote Nederlands te verstaan want ze kijkt me aan alsof ze zich schuldig voelt over zoveel plichtverzaking.

En dan moet het “eigenlijke consult” nog beginnen!

Mw. Mohanoudabieh, 30 jaar, heeft 6 kinderen in de leeftijd van 2 tot 11 jaar en is na haar huwelijk op haar 18e in Nederland komen wonen.

De heer Hr Mohanoudabieh behoort tot de 2e generatie allochtonen.

Hij is niet te stuiten, zij heeft fysiotherapie maar dat helpt niet en hij wil een verwijzing naar het ziekenhuis want hij wil alles,alles voor zijn vrouw doen. Hij komt op mij over als een zorgzame echtgenoot, uiteraard ook met eigen belangen.

Mw. Mohanoudabieh geeft pijn aan tussen de schouderbladen en zegt hierdoor het schoonmaakwerk niet te kunnen verrichten.

Ik verzoek haar mee te gaan naar de onderzoekkamer om van de heer Mohanoudabieh  verlost te zijn en om haar rug te onderzoeken. Misschien kunnen we wel tot een gesprek komen.

LO: geen afwijkingen maar wel af en toe tintelingen in beide handen en om haar mond. Op mijn vraag of zij het “leuk” vindt in Nederland, komt er een bescheiden  “ja”, maar op de vraag of haar familie hier ook woont, komen tranen. Of ze terug zou willen………….nog meer tranen.

Ik leg aan beiden uit dat het niet ernstig is en dat pijn een boodschap kan zijn van het lichaam over iets wat er gebeurd is of wat je graag zou willen maar niet kunt, zeker als je moet huilen bij deze vragen.

De echtgenoot wil het beste voor zijn vrouw en dat is een verwijzing naar het ziekenhuis.

Dag mevrouw de dokter.

Anneke van ’t Ende-Kraaijeveld, Bedrijfsarts io