Ik en de ander

Als huisarts in het centrum van een middelgrote stad werk ik in een praktijk met mensen uit de hele wereld. Veel Turken en Marokkanen, maar ook Surinamers, Antillianen en ex-asielzoekers uit alle uithoeken van de planeet.

Het is prachtig, maar soms verdrietig om elke dag een kijkje te mogen nemen in al die culturen.

De Turkse wat oudere vrouw die altijd in kleermakerszit op mijn onderzoeksbank kruipt en vervolgens bij het benodigde uitstrijkje verwoede pogingen doet om de rok toch nog zo ver mogelijk naar beneden te houden. Diezelfde vrouw die elke keer weer zo dankbaar is dat ze mij, na een vertaald consult via een van haar inmiddels volwassen kinderen, in haar brede armen sluit en dan zegt dat ik zo’n goede dokter ben. Terwijl ik zelf denk dat ik haar waarschijnlijk deels door de taalbarrière toch zeker eens later heb ingestuurd dan ik achteraf had gewild.

De net “geïmporteerde”  Marokkaanse die tandarts blijkt te zijn, en verliefd werd op een Nederlandse Marokkaan zodat ze hier haar carrière wilde voortzetten, en die tot mijn grote verbazing en bewondering binnen 2 jaar de taal kent en een baan heeft weten te bemachtigen in de jeugdtandheelkunde.

Maar ook de jonge met name Moslimmeiden die ontzettend klem kunnen zitten tussen de culturen, soms met gevaar voor eigen veiligheid. Deze jonge vrouwen moeten soms keuzes maken die je niemand toewenst. Het stemt me boos en verdrietig dat ik hier zo weinig aan kan doen. De emancipatie leek soms al zo mooi gelukt maar na zo’n verhaal weet ik weer dat we nog een lange lange weg te gaan hebben.

Dorien Cohen Stuart, huisarts