Drie lange dagen

Mijn man, servicemanager bij een medische groothandel, en ik, psychiater in opleiding, kregen in de zomer van 2002 een motorongeluk in Schotland. Mijn man liep hierbij een verbrijzeld rechter femur en linker radius op. Hij belandde in het academisch ziekenhuis van Aberdeen. Na twee operaties kon hij twee weken later worden gerepatrieerd naar Nederland.
Vanwege de nog aanwezige problemen kwam hij in een perifeer ziekenhuis in het midden van het land terecht. Uiteraard vanwege het risico op MRSA-besmetting, werd hij in een eenpersoonskamer geïsoleerd verpleegd. Een keurige kamer, met onderdruk, dus op alles voorbereid.

Bij aankomst werden de nodige kweken afgenomen en daarna was het drie dagen wachten. Dit werden drie lange, lange dagen. Men was dusdanig bang voor besmetting dat er niets werd gedaan: geen bloedonderzoek, geen lichamelijk onderzoek, geen verpleegkundige zorg. Zelfs de uit Schotland meegebrachte papieren mochten de kamer niet verlaten. De toon was steeds: zolang wij geen röntgenfoto’s hebben, kunnen wij chirurgen niets.
Dat mijn man de dag voor vertrek naar Nederland 40 ºC koorts had, tienmaal daags groene diarree had, een aorta-endoprothese had, en als een grauw vogeltje in bed lag, deed de activiteit op geen enkele wijze toenemen. Met name op verpleegkundig niveau werd geen oplossing gevonden voor de dreigende uitdroging. Het drinken werd in de sluis gezet, maar mijn man kon het niet pakken aangezien hij met twee krukken liep, waarvan één aangepast aan zijn fixateur aan de linker arm. Wel kwam er elke dag een chirurg langs, enigszins slordig gekleed: een haastig aangetrokken jas en handschoenen, verder niets. Waar deze visite voor diende werd niet duidelijk. Het leidde in ieder geval niet tot een consult interne of cardiologie.

Op mijn aandringen werd er bloed afgenomen op dag drie: BSE 125, CRP 97 en Hb 4,7. Aan het eind van dag vier (MRSA vrij), dus 24 uur na bloedafname, werd hierop actie ondernomen. Een week na aankomst in het ziekenhuis werd men ineens wakker en zeer ongerust, met name vanwege de angst op een infectie van de endoprothese. Wij hadden zelf echter al contact gehad met de cardioloog van mijn man (uit een academisch ziekenhuis), die adviseerde dat hij zo snel mogelijk het ziekenhuis zou verlaten. Met de huisarts hebben we uiteindelijk de verdere zaken geregeld: driemaal daags temperaturen en eventueel bloedkweken afnemen. Mijn man ging tegen medisch advies in met ontslag.

Dat er een protocol is om MRSA-besmetting te voorkomen, lijkt mij evident. Dat er echter dan een soort paniek optreedt en de te voeren instructies niet adequaat worden uitgevoerd, lijkt mij weinig zinvol. Er is een groot risico ontstaan voor de gezondheid van mijn man, maar er was bovendien een groot risico voor het verspreiden van de MRSA-bacterie, omdat het beleid niet voldoende werd uitgevoerd.