‘Chirurg feitelijk gelyncht’

‘Criminelen. Gangsters. Probeer ze aan alle kanten te pakken. Een ernstig misdrijf.’ Dit viel allemaal te beluisteren aan de tafel in EO’s Knevel en Van den Brink afgelopen vrijdagavond. Nee, ze hadden het niet over Mladic of Khadaffi, maar over uw collega’s uit het Waterlandziekenhuis in Purmerend en de orthopeed Cees de Bruin in het bijzonder. Een patiënte met een blijkbaar door velen te laat ontdekte arteriescheur die was ontstaan tijdens het plaatsen van een knieprothese, verloor uiteindelijk haar been. Zij eist nu een schadevergoeding van anderhalf miljoen euro. Inmiddels zijn er publiekelijk al bakken modder – ook door Tros Radar op 10 januari – over De Bruin uitgestort, heeft het ziekenhuis hem op straat gezet en gaan politie en justitie onderzoek doen naar strafbare feiten. De media schuwen inmiddels koppen niet als ‘sloopchirurg’ en ‘horrordokter’. Patiënten hebben daarbij geen beroepsgeheim. De Bruin is feitelijk al gelyncht. Er heeft hoor plaatsgevonden, maar zonder wederhoor. Opereren zal hij nooit meer. Had hij geen tevreden patiënten?

Zonder inhoudelijk te oordelen – dat doet het Centraal Tuchtcollege immers binnenkort – wilden wij u toch ook zijn verhaal laten horen. Voor de balans, maar ook om te beseffen dat er naast het trieste verhaal van de patiënt, ook het verhaal van een beschadigde dokter staat. Allemaal mensen en in dit geval waarschijnlijk toch zonder kwade opzet. Het is triest dat een aanvankelijke goed bedoelde behandelrelatie eindigt met allemaal verliezers. Alleen media en advocaten spinnen er garen bij.

Het recept om zelf niet in een vergelijkbare situatie te belanden, lijkt niet zo heel moeilijk: Alleen hard werken met oogkleppen op, is beslist onvoldoende. Reflectie door anderen, goede verslaglegging en evalueren zijn onontbeerlijk. Niemand is onfeilbaar. Als collega’s, maar ook patiënten, de moeite nemen om u aan te spreken op uw gedrag of kunde, sla dat dan nooit in de wind, maar luister met een open mind. Het allerbelangrijkste blijft toch eigenlijk steeds weer het in gedachten op de stoel van de patiënt gaan zitten. Hoe en door wie zou ik behandeld en geïnformeerd willen worden? Als mens, niet als machine. Dat geldt ook voor de plastisch chirurg in de tuchtzaak op bladzijde 1474. Hij had dan heus niet zo lang zitten dralen.

Ben Crul

www.twitter.com/bencrulMC