Asielzoeker

Het is weekend, de telefoon gaat. Er wordt een patiënt uit een ander ziekenhuis ingestuurd. Beide flexorpezen in de wijsvinger zijn doorsneden en er is vermoedelijk ook zenuwletsel. Aan het eind van het telefoongesprek zegt de SEH-arts aan de andere kant: ‘Het is wel een asielzoeker.’ Een halfuur later rijd ik naar het ziekenhuis, voorbereid (of bevooroordeeld) op moeizame communicatie en een nog moeizamer natraject van intensieve fysiotherapie.

Op de SEH tref ik een vriendelijke Irakese man. In perfect Nederlands vertelt hij wat er is gebeurd. De broccoli en de aardappels stonden al op en hij wilde nog even snel het vlees snijden en toen schoot hij helaas uit.

Na een grondige uitleg, die meneer goed snapt, wordt hij naar de OK gebracht. We mogen meteen aan de slag. Daar gaat mijn avondeten.

Een kwartier later zie ik meneer op de OK. Hij heeft plexusanesthesie en een ‘snufje’ dormicum gekregen. Meneer is wat jolig en de sfeer op OK al snel ook. De patiënt mag kiezen wat voor muziek hij wil horen. ‘Nederlandstalig’. Dat hebben we niet.

We beginnen met opereren. De patiënt stelt met ietwat dubbele tong voor dan zelf maar te zingen. Dat lijkt ons prachtig. Zowel van ‘Tulpen uit Amsterdam als van ‘Kom van dat dak af’ blijkt hij alle coupletten uit zijn hoofd te kennen.

Het is echt gezellig tijdens de operatie. Ik denk aan zijn broccoli die staat te verpieteren. Er komen coupletten langs die ik volstrekt niet herken. En ik denk aan mijn blonde vriendin die thuis vast al aan onze Thaise rijsthap is begonnen. Wie is hier nou beter geïntegreerd?

Luitzen de Boer, Zwolle

assistent plastische chirurgie