Afscheid

Precies 66 jaar geleden – op 15 september 1945 – schreef de hoogleraar G.C. Heringa, eerste hoofdredacteur van toen nog ‘Mededeelingen-blad van het Medisch Contact’ en tevens lid van het Centrum van de gelijknamige artsenverzetsgroep, een vooruitziend hoofdredactioneel:

‘De tijd van een autoritair beslissend Centrum is voorbij. Voor de te geven leiding wenscht het Bestuur zich te kunnen baseren op uitspraken, die uit den kring der leden tot zijn kennis komen. Dat was het voorstel inzake het Mededeelingen-blad: Het doorgeven van berichten van het Bestuur aan de leden zal daarvan slechts één en geenszins de belangrijkste functie zijn. De ‘open tribune’ zal het moeten zijn, van waaruit de stem uit de ‘periferie’ het bestuur bereikt. En als derde, staat dan nog die, van te zijn het bemiddelend orgaan tusschen de artsengemeenschap en de buitenwereld. Ons blad zal de spiegel moeten zijn, die eenerzijds voor de artsen kenbaar maakt, wat er rondom hen voorvalt en in voorbereiding is, anderzijds naar buiten weergeeft, wat er in hun kring leeft.’

Heringa schetste daarmee de lijn die zes hoofdredacteuren na hem hebben gevolgd en bewaakt. De nog te benoemen hoofdredacteur nummer acht zal die ‘open tribune’ ook beslist weer koesteren. Niet meer op het flinterdunne oorlogspapier van weleer, maar met alle mediamiddelen die zich vooral de afgelopen tien jaar hebben aangediend. Het is bijzonder dat na de woorden van Heringa in ’45 het tot na 2000 heeft moeten duren voordat de podiumfunctie van Medisch Contact officieel tot derde pijler van de federatie KNMG is benoemd.

Over de naamgeving van onze wisseltrofee voor het meeste spraakmakende artikel van de afgelopen tijd hoefden we dan ook niet na lang te denken (blz. 2335). Met dit jaar een winnaar – ambulancechauffeur Erik van Engelen – die onze zeepkist optimaal heeft gebruikt in het belang van de groep meest kwetsbare patiënten. Om als artsen samen eens heel diep na te denken over de consequenties van ons handelen. Doen wij het nog wel goed? Die vraag zal bij hoogbejaarde, maar ook terminale patiënten steeds vaker gesteld moeten worden.

Ook vanuit mijn nieuwe functie bij zorgverzekeraar Achmea zal ik samen met u noodzakelijke antwoorden blijven zoeken. Niet dralen – wat criticasters ook beweren – maar gewoon ‘doen’. Ik voel mij daarbij onverminderd en ook met trots ‘arts’. In soleren heb ik nooit zo geloofd, noch van beroepsgroepen noch van stakeholders in de zorg, dus wat mij betreft samen. Net zoals ik dat bij MC veertien jaar samen heb mogen doen.

Tot ziens.

Ben Crul

www.twitter.com/bencrulMC