Ik word toch niet gelezen! - voorzitterscolumn NVVG

Han Hullen, voorzitter NVVG

Het is komkommertijd, de mussen vallen dood van het dak (eindelijk!), iedereen is met vakantie, en dit nummer verschijnt hartje vakantie. En ik maak me druk over mijn column. Maar waarom zou ik? Er is toch niemand die dit leest. Het hoeft dus ook eigenlijk nergens over te gaan. Worden mijn columns op andere momenten wel gelezen? Er komt eigenlijk maar zelden een reactie op. Nou ja, laatst was er een ingezonden brief, gelukkig positief (MC 27/2012: 1674).

Vakantie geeft tijd om even te mijmeren. Ook over mijn vak, de verzekeringsgeneeskunde: er valt heel wat te mijmeren. Over de toekomst, met een groot tekort aan artsen die dit mooie vak willen verrichten. Over de toekomst van onze zustervereniging, de bedrijfsgeneeskunde, die straks met hetzelfde probleem gaat kampen. Over de instroom bij artsen, over de Jonge Orde en de LVAG, die gek genoeg de noodklok luiden over de toekomstige werkgelegenheid onder artsen die hun specialisatie bijna hebben afgerond. Over jonge, net opgeleide specialisten, 27 in getal, die thuis op de bank zitten. Over de kortzichtigheid van medebestuurders die dat een probleem vinden: ‘een stuwmeer aan jonge medische specialisten’. Over het gebrek aan waardering voor de factor arbeid bij specialisten. Over de zorg voor patiënten die tekortschiet, omdat een belangrijk deel van herstel, namelijk participatie in maatschappij en arbeid, geen regulier onderdeel van de behandeling is, kortom over allerlei gekte.

Al mijmerend rijst de vraag, of mijn vakantiemijmering ook bij anderen deze vragen – misschien inzichten – oproept. Er wordt binnen al onze beroepsgroepen nog te veel naar het eigen kleine deel gekeken, niet naar het grote geheel. Er wordt nog te veel gekeken vanuit het eigen perspectief, niet vanuit het belang van de patiënt. Toch is dat wat in onze eed als belangrijkste element is opgenomen, goed doen voor de patiënt. Het is zo simpel: als er geen werk is als specialist, kom dan naar de bedrijfs- of verzekeringsgeneeskunde. Het is prachtig werk, waarbij een patiënt zich in alle facetten van zijn bestaan presenteert.

Natuurlijk realiseer ik me dat ik dan weer alleen naar mijn beroepsvereniging kijk. Ook de ouderengeneeskunde en de overige sociaalgeneeskundige vakken kennen, samen met de psychiatrie, een groot tekort aan nieuwe instromers in het vak. Eigenlijk maakt iedere vereniging zich daar op eigen houtje zorgen over, probeert iedere vereniging op zich zichzelf te profileren en de belangstelling van jonge artsen voor de eigen beroepsgroep te wekken. Nog sterker, sommige belangenverenigingen maken zich zorgen over werkgelegenheid onder artsen, en doelen dan alleen op hun eigen specifieke kleine stukje. Het wordt tijd dat we in dit opzicht nog veel meer de handen ineen slaan, ons realiseren dat niet elke student geneeskunde chirurg of cardioloog kan worden, en dat we daarom in de opleiding ook juist díe vakken waarin de grote tekorten bestaan, beter moeten profileren. Zowel de ouderengeneeskunde als de arbeidsgeneeskunde en de andere richtingen op de arbeidsmarkt. Het is tijd voor een gemeenschappelijk masterplan, niet zozeer voor onszelf als arts, maar voor behoud van adequate zorg voor onze patiënt.