Blogs & columns
Anne Hermans
2 minuten leestijd
Column

Over Floepie en volwaardige arbeidsrelaties

Plaats een reactie


Ik schuifel door de gang. Acht meter, meer kan het niet zijn tot de blauwe deur aan het eind. Ik loop deze gang elke dag met grote passen, richting de overdracht, de Eerste Hulp of de afdeling, maar vandaag lijkt er lijm onder mijn schoenen te zitten. Doe even normaal, mompel ik. Vrijdag zat je nog grapjes met hem te maken op de Eerste Hulp. Je kreeg gisteren nog een pluim, omdat je als enige ‘out of the box’ had gedacht bij die vrouw die een ovariumtorsie bleek te hebben. Je werkt hier al drie jaar en doet nooit moeilijk...

Ik knijp wat harder in het stapeltje A4’tjes in mijn rechterhand. De mogelijkheid van een halfjaar keuzestage staat duidelijk op de website van de opleidingsetalage. Of ik dat nou hier in het ziekenhuis doe of in Kaapstad: in beide gevallen ben ik niet beschikbaar voor afdelingswerk, de poli of de SEH. En dan nog: het ziekenhuis krijgt nota bene betaald voor haar opleidingsassistenten. Dus officieel zíjn we hier niet eens om productie te draaien.

Oké, de werkelijkheid is anders. Oké, er ís al heibel onder de assistenten over overuren. Oké, er is gekort in fte’s, waardoor niemand de afgelopen maanden op de ok heeft kunnen staan. Oké, de timing is slecht: net nu Anneke vorige week heeft aangekondigd dat ze zwanger is. De tweede al dit jaar: opnieuw vier maanden een assistent minder, wat de rest van de groep zal moeten oplossen. Maar moet dat altijd míjn probleem zijn, als oudste assistent?

Ik sta stil, halverwege de gang, en neem nog één keer mijn argumenten door: Ik heb de afgelopen drie jaar nooit geparttimed (ondanks dat ik wedstrijdroei) en heb nooit zwangerschapsverlof gehad. Ik ben altijd flexibel geweest in mijn stages en ben altijd bereid geweest om extra te werken als er eens iemand uitviel. En nu, aan het eind van mijn drie jaar hier, wil ik zes maanden een keuzestage doen die volledig past in mijn persoonlijk ontwikkelplan, om als traumachirurg-to be zoveel mogelijk praktische ervaring op te doen. Oftewel: ik heb recht op… o, nee: dat wekt irritatie op… Ik ga ervan uit dat… nee, nooit ergens van uitgaan... Ik hoop… dat is weer te zwak…. Ik heb er alle vertrouwen in… maar dat heb ik juist niet!

‘Hé, Floepie. Wat sta je nou tegen die muur aan te zuchten? Je wilde toch met me praten?’ Mijn opleider beukt op mijn schouder: ‘Kom mee dan en geef antwoord op deze multiplechoicevraag: a) je bent zwanger b) je wilt naar het buitenland c) je wilt parttimen om meer te kunnen roeien. Eén letter vraag ik van je. Is dat nou zo moeilijk?’

Anne Hermans




Deze column is geschreven door Anne Hermans (pseudoniem), die bekend werd door haar columns en later ook haar boek De co-assistent. Inmiddels is zij zelf huisarts in opleiding. Het verhaal hierboven is niet háár verhaal, maar gebaseerd op echte verhalen.

Anne Hermans zit in de jury van de verhalenwedstrijd over de veranderende verhouding tussen aios en opleider.
Lees meer over de wedstrijd »» 

Lees de verhalen van uw collega's»»

Alle lezersbijdragen van de afgelopen jaren»»






Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.