Eén spoedzorgloket buiten kantoortijd (2)

Het idee van één spoedzorgloket buiten kantoortijd lijkt op het eerste gezicht aantrekkelijk (MC 50/2012: 2848). Kijken we echter naar wat dat loket moet gaan doen, dan is dat, naast het verlenen van spoedzorg, het NIET verlenen van zorg, namelijk het doorsturen van veel zelfmelders naar de eigen huisarts. Van de berekende besparingen van 173 miljoen euro moet maar liefst 99 miljoen uit dat doorsturen komen.

Beseffen de opstellers van het rapport wat dat betekent voor de betrokken burgers én (huis)artsen? Het wegsturen van patiënten zal leiden tot medische missers, agressie en een vloed aan tuchtklachten. Het zal niet lang duren of elke zelfmelder op de spoedeisende medische dienst moet toch door een arts worden gezien. Net zoals dat nu op de SEH’s noodgedwongen ook gebeurt.

Zijn overigens de huisartspraktijken overal toegerust voor deze nieuwe taak? Zijn zij daarvoor voldoende toegankelijk? Doen ze dit kosteloos?

Bovendien is er een cultuurverschil tussen huisartsen en ziekenhuisartsen. Dat heeft te maken met de lagere incidentie en prevalentie van ernstige aandoeningen in de huisartspraktijk. Door dat cultuurverschil kan een huisarts goedkoper werken dan een ziekenhuisarts. Integreer echter de huisarts in de ziekenhuisorganisatie en het risico is levensgroot dat de huisarts de ziekenhuiscultuur overneemt. Weg goedkoper werken, weg besparing.

Daarom: laat de HAP en de SEH samenwerken, maar niet integreren. De HAP kan de triage doen van de zelfverwijzers in een huisartsgeneeskundige setting. De HAP is het ene spoedzorgloket buiten kantooruren.

En vooral: beschouw zelfmelders niet als lastposten, maar als medemensen, die een probleem hebben, waar ze zich zorgen over maken en waar ze professioneel advies voor vragen. Zij hebben immers geen geneeskunde gestudeerd; wij wel.

Jaap Schreuder, huisarts, Malden