De Zorgverzekeraar en zilverlingen (3)

De suggestie van collega Lopes Cardozo dat wij als huisartsen ons zouden moeten gaan organiseren in zeer grote gemeentegrensoverschrijdende praktijken lijkt logisch en aantrekkelijk: patiënten zouden meer service kunnen krijgen, huisartsen zouden een normaal aantal werkuren per week in ploegendiensten kunnen doen, verlost van administratie, en met homogene kwaliteit van zorg tussen de verschillende locaties.

Maar er zijn grote bezwaren tegen deze indeling van de zorg. Een van de redenen waarom huisartsen hoge zorgkwaliteit met grote tevredenheid van de patiënten tegen een laag tarief kunnen leveren, zit in de kernwaarde arts- patiëntrelatie.

Een huisarts kent de persoon, vaak zijn gezin en familie en sociale omstandigheden. Dikwijls bestaat een relatie al jaren en is er vertrouwen over en weer. Als huisartsen in grote praktijklocaties en in grote groepen ver van de buurt van de patiënt gaan werken gaat deze waarde verloren.

Dat dit kostenverhogend werkt, ondanks minder kosten door hogere efficiency van gebouw en personeel, komt onder andere door snellere doorverwijzingen, meer medicatie, meer hercontacten en grotere ontevredenheid van patiënten. Dit is al bewezen door de komst van de grote, gemeentegrensoverschrijdende, huisartsenposten.

De kleine waarneemverbanden werken goedkoper en zien minder contactgroei per jaar dan de huisartsenposten. De huidige overschrijding van het huisartsenbudget komt voor een deel op conto van de huisartsenpost. Als men kiest voor kostenbeheersing, zal men de huisarts in zijn kleine huisartsenpraktijk moeten laten.

Maar collega Lopes Cardozo heeft wel gelijk dat in kleine huisartsenpraktijken de huisarts vermorzeld zal worden door grote zorgverzekeraars en een onbetrouwbare overheid.

Sonja Wierckx-Mentink, huisarts, Driebergen-Rijssenburg