Rationeel voorschrijfgedrag
1 reactieIk reageer op het Praktijkperikel over een vrouw die haar arts vraagt een recept te schrijven voor een homeopatisch geneesmiddel, zodat de zorgverzekeraar het kan vergoeden (MC 43/2011: 2604).
De wens van een patiënt moet altijd serieus worden genomen, want we weten inmiddels dat als een patiënt in de verstrekte medicatie gelooft, de kans dat deze werkt groter is. In een grote studie (augustus 2011) van het Rudolf Magnus Instituut voor Neurowetenschappen in Utrecht, en de revalidatiekliniek de Hoogstraat, bleek dat mensen met heel veel pijn de door artsen voorgeschreven middelen helemaal niet goed vonden werken (Heutink M e.a. Chronic
spinal cord injury pain: pharmacological and non-pharmacological treatments and treatment effectiveness. Disabil Rehabil. 2011; 33 (5): 433-40). Het was zelfs zo dat dat wat artsen denken dat het beste is voor de patiënt, de patiënten zelf het slechtste vonden. En andersom, dat wat de artsen menen dat zinloos is voor de patiënten, schatten de patiënten in als beste voor hen.
prof. dr. J.M. Keppel Hesselink, arts-farmacoloog, Bosch en Duin
- Meer brieven
C.N.M. Renckens
vrouwenarts, HOORN NH
Ingezonden brievenschrijver en ‘arts-farmacoloog’ Keppel Hesselink grijpt een Utrechtse publikatie over pijnbehandeling bij chronische pijn na ruggenmergsbeschadiging aan om de hele reguliere farmacologie even belachelijk te maken. Patiënten zouden v...eel beter dan de artsen weten welke therapie hen het beste helpt en rationeel voorschrijfgedrag zou derhalve betekenen dat artsen aan patiënten die dat willen homeopathie moeten voorschrijven.
In het artikel uit Utrecht (Heutink c.s.) worden bij genoemde indicatie maar liefst 14 verschillende therapieën retrospectief beoordeeld aan de hand van vragenlijsten en de respons was 49%. Het slecht objectiveerbare karakter van de neuropathische pijn en de karrenvracht aan gangbare behandelwijzen geeft al aan dat hier geen bewezen effectieve therapie voorhanden is en dat subjectieve voorkeuren een zeer grote rol zullen spelen. Dat verklaart ongedwongen waarom magnetiseurs, acupuncturisten en cannabis zou goed scoren in deze groep. Algemene conclusies over de behandeling van pijn kunnen hieruit natuurlijk niet getrokken worden, laat staan over de waarde van de reguliere farmacologie als geheel. Keppel Hesselink doet dat wel en positioneert zichzelf daarmee in de voorwetenschappelijke praktijk, die zo fraai werd beschreven door de Griekse geschiedschrijver Herodotus. In de 5de eeuw voor Christus waren er in Babylon geen artsen en werden de zieken naar de markt gebracht, waar voorbijgangers de patiënt dan raad gaven over zijn kwaal. Ze adviseerden dan een middel waarbij ze zelf of een ander baat hadden gehad en niemand mocht een zieke voorbijgaan zonder een woord te zeggen.
Voor de goede orde: ik reageer hier alleen op de brief van Keppel Hesselink omdat ik vind dat het te gek zou zijn als zijn provocaties in een medisch tijdschrift onweersproken zouden blijven. Laat vooral niemand denken dat ik dit een interessante of stimulerende discussie vindt.