Defibrillatie

Bijna altijd ben ik het eens met wat Bert Keizer schrijft in ‘Zonder handschoenen’, maar deze keer wil ik graag een nuancering aanbrengen in zijn betoog (MC 40/2011: 2404). Hoewel ik als huisarts vaak heb besloten om niet aan een reanimatie te beginnen, ben ik ook meerdere keren wel gestart. Het betrof meestal mensen van middelbare leeftijd, die voorheen in goede gezondheid verkeerden. Opvallend vaak was het resultaat zeer goed.

Met name de laatste jaren heeft het bezit van een AED aan het betere resultaat bijgedragen. Als ik naderhand de voorheen gereanimeerde(n) langs mijn huis zie fietsen en tegelijkertijd weet dat er ondanks de sombere vooruitzichten geen cerebrale beschadiging door de harststilstand bij hem of haar is opgetreden, krijg ik een tevreden gevoel.

Sinds kort heb ik ook zelf een ICD, het apparaat dat, zoals Keizer schrijft, kan zorgen voor een eigenaardige sterfbedscene. Toch ben ik er blij mee en vooral ook met het feit dat iemand met reanimeren is begonnen toen het bij mij nodig was. Nog geen halfjaar geleden ben ik namelijk een kleine twintig keer gereanimeerd vanwege ventrikelfibrilleren. Daardoor kon ik enkele weken later meemaken dat onze kleinzoon werd geboren.

Bovendien kan ik alles weer, wat ik voorheen ook deed. Niet alleen werk ik weer als huisarts inclusief avond-, nacht- en weekenddiensten, maar ook sport ik weer als vanouds: hardlopen, skeeleren, zwemmen en ook wielrennen. Enige weken geleden fietste ik een kleine honderd kilometer met een aantal leeftijdsgenoten. Aan het eind riep iemand: ‘geef mij ook maar zo’n kassie’.

Roelof Moes, huisarts in Nijeveen

• Meer brieven