Risico’s sectio bij stuitligging onderschat (3)

Eerstelijnsverloskundigen zijn vaak de eersten die een afwijkende ligging ter sprake brengen. Ik heb de indruk dat vrouwen soms echt gemotiveerd zijn voor een vaginale partus, maar na googelen en een counselingsgesprek bij de gynaecoloog, kiezen ze toch voor de – in hun ogen veilige – sectio.

Al in mijn opleiding had ik veel interesse in de stuitgeboorte en ik heb gelukkig meerdere perfect begeleide stuitbevallingen gezien. (‘Niet aankomen. Pas als je denkt dat ie in de prullenbak valt, is het tijd om je handen te gebruiken’). In 2000 ben ik afgestudeerd, middenin de gekte van de Hannah-studie en aan het ‘begin van het einde’ van de stuitbevalling.

In 2005 ben ik bevallen van mijn eerste kind, vaginaal in een onvolkomen stuit! Onder invloed van reacties uit mijn omgeving (óók van verpleegkundigen en collega-verloskundigen), heb ook ik wel eens getwijfeld. Maar inmiddels gebruik ik mijn verhaal als ondersteuning bij counselinggesprekken: ‘het kan echt, ook bij een eerste’.

Ik vind het jammer dat mensen op basis van de summiere informatie in een counselinggesprek zelf mogen kiezen voor een sectio. Ik durf een electieve sectio bij een ongecompliceerde stuitligging zelfs een kunstfout te noemen, in strijd met de eed die alle gynaecologen hebben afgelegd dat zij zullen ‘weldoen en niet schaden’.

Hopelijk komt de beroepsgroep door publicaties als deze van Arno Verhoeven tot het inzicht dat het allemaal niet zo zaligmakend is met die sectio’s (MC 26/2011: 1632). Wellicht is het zinvol om te onderzoeken hoe iemands persoonlijke mening over de stuitligging de keuze van de zwangere beïnvloedt. Want verschillen van 85 procent sectio tegenover 85 procent vaginaal binnen één maatschap, dat moet toch niet kunnen!

Alphen aan den Rijn, oktober 2011

Sabine Hekkema, eerstelijnsverloskundige